No heeeej, podjedliście? Brzuszki - obżartuszki?

Witam Was okrąglutka i całkiem zadowolona. Mikołaj jak zwykle spisał się świetnie, głównie w walucie, no ale czego nam teraz tak potrzeba, jak nie hajsu właśnie. Poza tym pomniejsze i większe upominki, wszystkie bardzo trafione. Fajnie kiedy otwierasz te swoje prezenty i masz takie poczucie, nawet jeśli to drobiazg, to że przemyślany i dopasowany. Niezależnie od tego ile kosztował, bo ktoś włożył w wybranie go trochę wysiłku. Usiadł, pomyślał, ruszył na łowy. To dopiero jest cenne!

Najedzeni, napojeni, rozleniwieni i zadowoleni powoli wracamy do rzeczywistości. Ojciec Gnomiszcza robi co może na budowie, ale wiele nie może, więc trochę przebieramy nóżkami i czekamy, kiedy czas świąteczny dobiegnie końca, a nasi niezawodni pomocnicy ruszą od stołów. Póki co sprzątamy, montujemy żyrandole i wydajemy kasę na pierdoły. Nadal na montaż oczekuje kuchnia i schody. Drzwi mamy już z grubsza obsadzone, listwy przypodłogowe w fazie początkowej. Niby niewiele do zrobienia, a jednak ciągnie się to za nami jak smród po gaciach. Mam wrażenie, jakbyśmy od miesiąca tkwili w jakimś martwym punkcie. A przecież wcale tak nie jest! Ciągle ktoś nam pomaga, ktoś się tam uwija, wiele się dzieje. Znakiem tego ile, niech będą znikające z konta PLNy. Bo ciągle coś. Ja nie widzę, ale konto płacze. To niby są pierdoły, a jednak stopniowo, powolutko, ale regularnie nas wykańczają. Tu deska do kibla, tu słuchawka prysznicowa, tam jeden włącznik, który wcześniej nam umknął. Niby nic, a jednak. Wiecie, jakbyśmy do tej pory mało wydali na kibel, to okazuje się, że pasują do niego tylko szczerozłote deski. A przynajmniej taki materiał sugerowałaby ich cena. Co prawda w opisie mówią, że nie, ale zamówiłam i jak dotrze to sprawdzę. Bo przecież musi być jakieś uzasadnienie tej kasy inne niż ludzka pazerność? Serio, to studnia bez dna i żerowanie na ludzkiej fizjologii.

Staram się jednak nie gubić ducha świąt i myśleć pozytywnie. Skupiać się na drobiazgach, które wywołują uśmiech na twarzy. Cieszyć się z tego co mam, a nie dołować się tym, czego mi brakuje. Powoli klaruję sobie w głowie moje noworoczne postanowienia, choć już dawno przestałam wierzyć w ich sens. Od dawna nie robię sobie listy rzeczy, które planuję rzucić, a które będę (przez najbliższy tydzień) realizować. O dupę potłuc takie listy, takie naciąganie, zakłamywanie rzeczywistości i wierzenie, że jest w nas jakaś lepsza strona, której jeszcze co prawda nie poznaliśmy, ale jak sobie 31 grudnia wynotujemy, to już na pewno nam się objawi i zostanie na wieki. O nie, to nie dla mnie. Jak planujecie rzucić palenie, to rzucajcie teraz. Potrzebujcie motywacji do częstszego sprzątania? To po prostu chwyćcie za tę szmatę. Nigdy nie kręciło mnie to wyznaczanie sobie deadlinów, odwlekanie decyzji, zabiaranie się do tego, jak, nie przymierzając, pies do jeża. 

A jednak powoli coś się we mnie łamie. Dojrzewam do tego, żeby inaczej patrzeć na świat. I choć wiem, że nie stanie się to wszystko, jak za dotknięciem magicznej różdżki od 1 stycznia roku pańskiego dwa (nie: dwu!!!!) tysiące piętnastego, ale jednak. Krok za krokiem. A może to już się zadziało. Tyle, że jak z naszym remontem, nic się nie dzieje natychmiast. Swoje trzeba cierpliwie odczekać, i choć dupa już swędzi, nogi przebierają nerwowo i chcę się wszystko teraz, już, natychmiast, to wielkie rzeczy nie dzieją się nagle. Wymagają pracy, długiej, kamień po kamieniu, kropla drąży skałę.

Takoż i ja powoli poznaję siebie coraz lepiej i powoli uczę się podążać za tym, co dla mnie dobre. Im jestem starsza, im dłużej tkwię w zdrowym, stabilnym związku, tym łatwiej potrafię rozpoznać, co mi szkodzi, co mnie drażni, co mnie truje. Uczę się, jakich ludzi unikać, jak skutecznie odmawiać, a nawet, co jeść.

Może to kwestia wieku, a co za tym idzie (mam nadzieję) pewnej mądrości, ale codziennie czuję się dojrzalsza, bardziej świadoma siebie, swoich potrzeb i moich energetycznych wampirów.

W nowym roku chciałabym mieć tę siłę, żeby zaufać sobie jeszcze bardziej i pójść tym tropem. Rozwijać to, na co zawsze brakowało mi odwagi, urządzić tą swoją przestrzeń (dosłownie i w przenośni) po swojemu. I lać na te wszystkie przeciwności losu i opinie innych. Co by bowiem nie było, to mam w cholerę dużo, nieważne że w kredycie. W kredycie na 30 lat mam Chatynkę, będę mieć samochód. W kredycie zaufania mam Ojca Gnoma i dorastającą latorośl.

P.S. A gdybym jednak spięła się na tę "noworoczną" listę, wpisałabym malowanie ust. Głupie, co? Z pasją wielką kupuję sobie te szuwaksy do ust, a i tak jedyną pociechę ma z nich Gnomisko. Ja zawsze pędzę, myślę, machnę sobie usta już w samochodzie. W samochodzie jednak mam Gnomisko za współpasażera i po prostu rozsądek zwycięża. Z rozrzewnieniem wspominam czasy, kiedy prowadząc samochód byłam w stanie zrobić WSZYSTKO.

Hoł hoł hoł! Słyszycie już dzwonki przy saniach? My nie, nam je zagłuszają odgłosy wiertarki, wkrętarki, przycinarki. Praca wre, a zapowiadany koniec wciąż się oddala. Przeróbki, poprawki i inne kwiatki. Czas przedświąteczny też nam nie sprzyja, wszyscy myślami już przy stole, daleko od Chatynki.

Mi też trudno się skupić, jednocześnie chciałabym być trochę tu, a trochę tam. Z jednej strony wczuć się w te święta, leżeć, pachnieć i celebrować, z drugiej biegać już ze ścierą w Chatynce, szorować, zasiedlać gratami, odpicowywać. Wciąż jednak nie za bardzo jest tam dla mnie jakieś zajęcie, a jak znam życie, pojawi się w najmniej odpowiednim momencie. Póki co tak sobie więc krążę. 

Poniosło mnie więc ostatnio na małe chatynkowe zakupy. Małe, bo wiadomo, ale jednak bez kilku rzeczy do życia obyć się nie da. Tak bardzo chciałabym móc dać się ponieść i brać, łapać, zapełniać koszyki. No ale nic, może innym razem. W jakimś innym życiu.

Więc tak. Mamy materac! Duży, twardy, chyba wygodny. Oby, bo naprawdę potrzeba nam trochę długiego, dobrego kimanka, które znamy już tylko ze wspomnień. Poza tym wieszak przy wejściu, miejsce zrzutu obuwia wierzchniego, zakup nieplanowany, ale też niekosztowny. No wszedł na mnie, nie chciał przepuścić i musiałam go wziąć ze sobą. Takie, o: 

Ikea stajl.

Popłynęłam też w żyrandole. Nie wszystkie, bo też trudno mi w ciemno wybierać żyrandole do pustych (i bez perspektywy szybkiego zapełnienia) pokoi. Troszkę tylko zadbałam o estetykę wiszących kabli i zainwestowałam w to:


Fajne, proste i nie rujnuje zrujnowanego już konta bankowego. Z czasem nie żal mi będzie zastąpić czymś innym, docelowo zostanie pewnie na stałe w użytkowych kanciapach.

Oświetlenie kuchni i górnej łazienki to moje perełki. 

Długo szukałam czegoś w tym stylu, co nie kosztowałoby miliona monet. Ten mój występował też w innych kolorach, w tym miedzianym, który to absolutnie skradł moje serce. Stałam i myślałam, nie do końca jednak byłam przekonana, czy wpasuje się moją kuchnie. Zwyciężyła więc opcja bezpieczna, będzie się dobrze komponował z czarnymi, tablicowymi ścianami. Teraz poluje jeszcze na taką durnostojkę: 

Już raz miałam ją w moich pazernych łapkach, ale stwierdziłam, że rozsądek, ekonomia, suchy chleb bez masła, no i sami rozumiecie. Teraz żałuję i czyham na kolejną okazję, żeby po nią podjechać. Chytry traci dwa razy, a koszt benzyny na pewno się w tą moją ekonomię nie wkalkulował. 

Ale powiedzcie sami, czy to nie będzie zgrana para?

Teraz górna łazienka. Żyrandol i kinkiet. Zupełnie niełazienkowe. I ten kinkiet to też trochę naciągany. Żyrandol podobał mi się od jakiegoś czasu, chodziłam też koło niego jak pies wokół jeża. W pierwszym momencie najbardziej pasował mi do kuchni, ale jednak coś mnie uwierało. Wizja kuchenna od początku była inna (patrz wyżej), nie do końca pasowało mi to do stworzonego we łbie wnętrza. I nagle bach! Spłynęło to na mnie nagle. Patrzcie i podziwiajcie. Albo krytykujcie. 

Tak, tak, to też Ikea, tu i tu

Do dolnej łazienki też coś mam. Takie małe, szklane coś. Nie do końca jestem przekonana, czy spełni swoją funkcję i czy da wystarczająco dużo światła. Ale hej, kosztowało 29,99! Dodatkowo mamy tam oświetlenie ledowe, a ja nie planuje spędzać akurat w tej łazience zbyt wiele czasu. Dajmy mu więc szansę! Sorry, tym razem bez zdjęcia Jest tak małe, że na fotę się nie załapało.

Już ze zdjęciem, ale podobnie do sypialni, ino większe, wypełnia kadr. Też szklane i też dające mało światła. 

Ale nie po to jest sypialnia, żeby w niej robić pokój przesłuchań. Ma być klimatycznie i przytulnie. Do czytania książek i tak musimy zainwestować jeszcze w lampki nocne.

I na koniec. Wspominałam, że miałam chwilę zawahania przy miedzianym żyrandolu? To uczucie do miedzianego zakiełkowało we mnie i nie mogłam go tak po prostu zignorować. Przekierowałam z kuchni na przedpokój i mamy to:

Da radę?

Dobrze już nam znana ciocia

Moje obecne bolączki to: 

• Blat w łazience. Kupiliśmy drewniany, zaolejowaliśmy i zmieniła się koncepcja. Jest drewniany, robiony ze sklejki i właśnie ta sklejka zrobiła się po oleju trochę zbyt pstrokata jak na mój gust. Poza tym nie jestem przekonana, czy skompunuje się z podłogą. Póki co to chyba moje indywidualne odczucia, a przynajmniej tak mi wmawia otoczenie. Nie wiem, chciałabym go machnąć na ciemno, bardzo ciemno, jakiś brązowo-czarny, ale po oleju to już trochę jakby za późno. Rozważam jeszcze olej barwiący, ale sama nie wiem, czy kopać się z tym koniem. A przecież od tego zależy wybór szafki! Heeeelp!
• Jak urządzić garderobę, żeby była maksymalnie pojemna i funkcjonalna? No jak? Skąd wziąć nołhał? Jestem bardzo, bardzo, bardzo zagubiona. I mam zdecydowanie za dużo ubrań. 

I łisz lista (top fajw):

• Wieszaki do garderoby, patrz: moje bolączki
• Lustra - póki co mamy tylko jedno, do dolnej łazienki. Na asap potrzebne jest jeszcze duże do górnej (głównej łazienki), ale jakie? Wiele zależy od blatu, patrz: moje bolączki. 
• Szafka do górnej łazienki, jak wyżej. 
• Duży, wygodny, rozkładany narożnik. Myślę, że szary, chyba, że nagle pokocham coś innego.
• Umeblowanie pokoju Gnomowego. Jest tam już wystarczająco niebieskiego i każdemu kolejnemu elementowi w tym kolorze mówię stanowczo i głośno NIE. Chciałabym to jakoś uspokoić, stłumić. Bardzo podoba mi się kolekcja mebli Spot z oferty VOXu. Paczacie? Paczajcie i wzdychajcie, jako i ja wzdycham:

Wszystko to odległe plany, uzależnione od wygranej w totka. Albo chociaż w Loterii Paragonowej, bo ciągle gram i ciągle czekam. W końcu muszę coś wygrać, prawda?

W międzyczasie przechodzimy różne stany, od totalnej załamki, że nigdy przenigdy się już nie przeniesiemy, do zachwytu totalnego. Wczoraj dół, dziś ogromna duma z Ojca Gnoma. Z tempa, które sobie narzucił i z tego, jak wszystko, mimo wielu przeciwności, ogarnia. Brak słów. Poważnie, przejaśnia się i zaczyna być widać dom, a już na pewno przynajmniej podłogę. Powoli znikają kartony, folie, gruz, kurz i kiepy. Jeszcze będzie pięknie.

Póki co zżeram pierniczki, które miały zawisnąć na choince. Tej naszej choince, której już w tym roku na pewno nie będzie, więc chyba jestem troszkę rozgrzeszona? Na kolejne święta upiekę nowe. Wiecie, nawet pogoda nam takie figle płata, sama się nie może zdecydować, czy to zima, jesień, czy może jednak kwiecień. Więc skoro na te święta nam się nie udało wyrobić, to może to od początku zapisane było gdzieś tam w gwiazdach? Boże Narodzenie będzie, kiedy w końcu spadnie śnieg, znaczy się jakoś w maju, a na choince zawiesi się pisanki. Ino ze śmingusem dyngusem trochę lipa.

Wiecie, jakoś tego nie ogarnęłam, ale już za tydzień Wigilia! A ja nawet nie byłam jeszcze na jarmarku świątecznym, prezentów nie kupiłam, ba, nawet nie ogarnęłam pięknej, corocznej tabelki w excelu z rozpiską, co kiedy i komu. Jak ten czas pędzi, jeszcze chwila i będziemy rok starsi.

Co roku jaram się tematem choinek, świecidełek, stroików, bombek, światełek i prezentów, ach prezentów! Co roku, tylko w tym trochę jakby mniej. Brakuje tej mojej przestrzeni, którą mogłabym tą bożonarodzeniową pstrokacizną zalać, no i przede wszystkim budżetu brakuje. A z doświadczenia zawodowego wiem, że jak budżet wyczerpany, to nie ma ratunku i żadne asapy, czy brejnstormy nie pomogą.

Strasznie bym chciała Gnomika choć trochę magią świąt zarazić, ale póki co bez sukcesów. Pieczenie pierniczków dobre, jak każda inna zabawa, podczas której się można ubabrać. Czyli spoko, ale na krótko. Prace nad workiem i czapką Mikołaja zakończone niepowodzeniem. Lampki - zupełnie bez emocji. Z emocjami jednak ja i Matka Najlepsza czekamy na konfrontację Gnomiszcza z choinką.


Mój syn już taki dorosły, na każdym kroku mnie zaskakuje. Sam się myje, sam je, sam brudzi i sprząta, sam dźwiga zakupy, sam się upomina o założenie kapciuszków, jak się rodzicom zapomni.


Hej, czy to już niedługo ten etap, kiedy będę go mogła samego wysłać do sklepu po piwo dla matki?


Niezależnie jednak od tego, kiedy to piwo mi w końcu przyniesie i czy w ogóle, to największą dumą niezmiennie napawa mnie jego zasypianie. Spokojnie, bez histerii i protestów. Bo on chyba naprawdę lubi spać. Ma te swoje pory drzemki dziennej i spania nocnego, kiedy zaczyna tęsknić za poduszką. Wiadomo, pory nie są święte, mamy swoje odstępstwa, nie trzymamy się kurczowo planu, czasem coś nas tak porwie, że spanie przekładamy, czasem nudą wieje tak, że można chrapnąć i godzinę wcześniej. Generalnie jednak - prawie jak w zegarku. Chęć na kimanko dopada i Gnomisko z nią nie dyskutuje. Wczoraj w pośpiechu zawracaliśmy z pieszej wyprawy do sklepu, bo jednak sorry mamo, nóżki już dalej nie pójdą, chce, czy nie, kierują się w stronę łóżka. Więc był awaryjny zwrot i szybkie holowanie w pościel. Dziś za to podczas zabawy w klocki, spytałam, Gnomiska czy chce spać. W Gnomowym języku zakrzyknął, że TAAAK, złapał mnie za rękę, zaciągnął na kanapę gdzie go zwykle usypiam i zasnął zanim zdążyłam odpalić Fejbsuka, zupełnie jak ojciec. Taki dojrzały. Usypianie w takich chwilach to już w ogóle poezja.

Podczas tego tulenia do snu z dorosłego chłopca staje się znów tą moją małą krewetą, którą ciągle mam w pamięci i za którą bardzo tęsknię. Wtula się we mnie w pozycji do kangurowania, choć już od dawna jest go zdecydowanie więcej niż mniej. Taka ta moja kreweta troszkę przerośnięta. Pimpuś sadełko przydusza mnie troszkę, wciska w kanapę, ale i tak uwielbiam te momenty. Łapa pod bluzką, żeby mieć pewność, że nic się tam nie zmieniło, wszystko na swoim miejscu, wszystko pod kontrolą. Czasem wystarczy policzyć do piętnastu, a Gnomiszcze już sflaczałe, bezwładnie zwisa, bezradne męskie nóżki dyndają. Na tym etapie można nim śmiało żonglować, rzut za trzy do łóżeczka, a nawet twarde lądowanie i tak go nie obudzi.

Wiadomo, nie zawsze tak jest. Są kryzysy, są zęby, są choroby i są "bógraczywiedziećcojestemmarudąibędęmarudzićbomogę". Czasem słońce, czasem deszcz. Co by jednak nie mówić, codziennie jest łatwiej i przez te plus minus 540 dni razem na zewnątrz, nieźle się już ze sobą skumaliśmy i coraz lepiej ogarniamy swoje potrzeby. Taka radosna konstatacja na koniec dnia.

Co poza tym? W Chatynce nadal, syf, kiła i tylko mogiły brak, bo nas nią nie stać. Szarpnęliśmy się za to na materac, więc jest nadzieja, że nie będziemy musieli spać na płytkach. Jak się przekopać przez zwały gruzu i kurzu, to jest pięknie. Wierzyć mi jednak musicie na słowo, bo póki co gruz dominuje każdy kadr. A ściana, co to miała być szara, szara nie jest. Zalety/wady wyboru farby na szybko i na ekranie laptopa. Raz się uda, a raz nie. Nam się udało. Wyszło oliwkowo, ale jak dla mnie szał! Po weekendzie powinny być schody. Wpadniecie zobaczyć?

Bilans ostatnich dni to milion wydanych monet, jeden rozbity samochód i częściowo ułożone podłogi. Czyli nie ma nudy.

Kojarzycie taki motyw weselny gościa, który w którymś momencie imprezy ląduje z głową w talerzu? Taki wyznacznik, że impreza jest udana, bez gęby w kotlecie nie ma dobrej zabawy, no nie było epicko po prostu. No więc u nas epicko jak nigdy, Ojciec Gnoma zasypia ostatnio w najróżniejszych konfiguracjach: na stole, pod stołem, w trakcie logowania do banku. Niby na koncie u nas takie emocje, a tu ziew, nuda i zgon, zanim się panie obejrzysz. Prawdę powiedziawszy i tak nie ma co tam zaglądać, bo dobiliśmy do dna, czy raczej sieknęliśmy się o niego łbem. Podsumowując: nie mamy niczego, mamy: rozbity samochód, plany, marzenia. Mogłabym jeszcze dopisać, że "siebie", ale to byłoby już trochę do urzygu, nie? Tak że darujmy sobie te tanie sentymenty.

Chciałam jeszcze napisać, że nie ma co płakać za Toyotką, bo najważniejsze, że nikomu nic się nie stało. Jednak jak już emocje trochę zeszły, to Wam powiem, że jednak zakwilę nad nią cichutko w kącie, bo wszak to była moja najukochańsza, wysłużona i wierna rodzinie Toyotka, wychuchana, zadbana i mimo wieku, co to kobiet pytać o niego już dawno nie wypada i przebiegu takoż samego, jednak zaskakująco ciągle na chodzie. Moja była, najmojsza, dopóki jej Ojciec Gnomiszcza nie wziął w swe posiadanie i nie poprowadził białołęcką drogą ku schyłkowi. Po sprawiedliwości, winy w tym jego nie było żadnej. Ale tej blond pindzie co do zagłady doprowadziła, nigdy nie wybaczę.

Czekamy jeszcze na ostateczną opinię rzeczoznawcy, ale wstępna wersja jest taka, że będzie szkoda całkowita. Czyli się nawet nie pożegnałyśmy.

I tak czekamy, czekamy i czekamy. Czekamy na Świętego Mikołaja, na tłustsze czasy, na spokojny wieczór (o weekendzie nawet nie wspomnę!), w ogóle na chwilę spokoju, na przeprowadzkę, na wiosnę i na wyprzedaże w Zarce (dobra, wiem, ciiiiiiiiiii). Nie czekamy jednak, jak czekać przystało, leżąc i pachnąc, ale w ciągłym kołowrotku. Nogi nam wchodzą, sami wiecie gnie, a nasza kochane Gnomiszcze widząc maść przeciwbólową łapie się za nią i jazda smarować gnaty. Czyli, że łączy się z nami w cierpieniu. 

Mam nadzieję, że wybaczycie mi to, że ostatnio trochę Was zaniedbuję, ale wiecie, jest grudzień, najgorętszy okres w roku, a u nas gorący po stokroć.

Tatę Gnoma widuję rzadko, zwykle kiedy śpi. Siedzi całe dnie w pracy, potem z jednej pracy przenosi się do kolejnej, tej naszej, niepłatnej, chatynkowej. Wpada w porze mycia Gnomiszcza, obaj zawsze celebrują tę chwilę. A potem starszy z młodszym padają, zanim zdążę otworzyć wino. 

Ciężko mi trochę i tęskno ostatnimi czasy, ale wiem, że to wszystko jest po coś. Po TO, żebyśmy jak najszybciej przenieśli się na te nasze własne cztery kąty. Naprawdę strasznie to doceniam. Termin "tuż-przed-świętami" wciąż jest realny, choć zaprawdę powiadam Wam bardzo, bardzo, bardzo ambitny. Jeśli się uda, to chyba osobiście mianuję Ojca Gnoma królem Polski. W sumie, w tych smutnych obecnych czasach myślę sobie, że to byłby najlepszy wybór. Dla wszystkich, więc nie ma to tamto, kibicujcie. Razem będziemy mu się kłaniać i płacić należną daninę.

Ale nawet jak się nie uda, to te kilka dni obsuwy, też takim dramatem nie będą, a i stanowisko premiera takie złe nie jest.

Plan jest taki, że jutro (JUTRO!!!!!!! OGARNIACIE?!?!?!) majstrowie kończą. W weekend układanie podłóg drewnianych, w poniedziałek montaż kuchni. Zostają nam jeszcze schody i drzwi też na dniach. Z drzwiami może być różnie, na dwoje babka wróżyła, starczy kasy, czy nie. Ale te od kibelka by się przydały, co nie? Zerkam sobie jeszcze na listę najpotrzebniejszych zakupów i już wiem, że muszę przedefiniować moje znaczenie słowa "najpotrzebniejsze". Czyli że "najpotrzebniejszych" drzwi do kabiny, kanapy czy lustra mogę się spodziewać gdzieś tak za rok, a to i tak będzie nieźle. Na lepsze jutro odkładam moje marzenia o powolnym sączeniu grzanego wina przed kominkiem. Jeśli z tej wizji uda mi się zebrać kasę choćby na goździki, to i tak będzie nieźle.

Marzyło mi się strasznie, żeby w tej naszej Chatynce poczuć tego tak zwanego ducha świąt, ale i z tym raczej kicha. Nie będzie miliona lampek, blasku ognia bijącego od kominka, świeczuszek, stroików. Pewnie nie będzie nawet choinki, bo choć ogarnęłam super opcję [klik!], to nawet nie wiem, na kiedy mogłabym ją ogarnąć, więc wstrzymuje działania wszelakie. Prawdopodobnie to będą moje pierwsze święta bez towarzystwa świeżego iglaka w domu. Z Ojcem Gnomiszcza mamy skrajnie odmienne wizje świąt i w tym temacie pewnie nigdy się nie porozumiemy. On najchętniej bojkotowałby te całe obchody, a starego z brodą w tandetnym wdzianku wysłałby do lamusa. Zapytany o to, jak będziemy spędzać w tym roku święta bez chwili wahania odparł "We własnym domu, otoczeni ostrokołem, z wieżyczką snajperską, wcinając pizzę". I choć w moim odczuciu naprawdę wiele pozostaje do życzenia, gdzieś tam go rozumiem. Bo mimo wszystko wiem, że choć ta wizja świąt daleko odbiega od mojej wymarzonej, to i tak będzie najpiękniej. Bo z NASZĄ Chatynką (w wersji optymistycznej: w niej, w wersji pesymistyczniej: już prawie w niej). A z całą resztą może spróbujemy za rok?

Z ogromną niecierpliwością czekam już na te podłogi drewniane. Tego tak naprawdę brakuje, żeby Chatynka zaczęła wyglądem przypominać DOM. Póki co zapowiada się nieźle, ale jednak ciągle zalatuje remontem. No i schodów brakuje, ale jakby co zawsze możemy zainstalować Gnomisiowi linę, prawda?

A jeśli o Gnomie mowa, to okazało się, że jednak nie jesteśmy najgorszymi rodzicami świata. Pokój Gnomiszcza miał być szary, tak to sobie wymyśliliśmy, dla dodania sobie kilku punktów w konkursie na "rodzica roku" postanowiliśmy jednak przełamać tę szarość delikatnym błękitem. Imaginujcie sobie, miała być taka szarość z domieszką niebieskiego, shady grey, shady blue, no te klimaty. Po pomalowaniu wyszedł nam błękit, co to z szarością może mieć coś wspólnego tylko w mroku, niczym niedoświetlony.

Przyjechałam, zobaczyłam w pełnym świetle (tak! w grudniu też bywają słoneczne dni, choć trzeba się z rana uwijać, co by zdążyć przed zmierzchem), wyszło tak:

No i ja to kupuję. Szaty drzeć nie będę, przemalowywać też nie. Do kompletu napisaliśmy list do Świętego Mikołaja z prośbą o taki namiot i będziemy nakurwiać błękitem. Fajny, co? Jaram się nim jakby był dla mnie, mam nadzieję, że Gnomiszcze zapała podobnym entuzjazmem.

Poza tym życie toczy się też poza Chatynką. No i z tych poza Chatynkowych njusów jeden jest taki, że dziś mnie pocięli. Nie jakoś drastycznie, bo też wycięli mi tylko pieprzyka (ale heeeeloł! był chirurg! i znieczulenie! A ja taka dzielna! Więc chyba należy mi się odrobina współczucia?). Akurat trafiła się okazja usunięcia go prywatnie (NFZ rzadko bywa łaskawy) i w gratisie, a że nigdy za nim nie przepadałam, więc nie wahałam się ani chwili i jak głupia rzuciłam na tę opcję. No i na własne moje entuzjastyczne życzenie mnie znieczulili, wycięli, zaszyli i wysłali do domu, na odchodnym rzucając zakaz noszenia. Czaicie? Tak mimochodem, jak drzwi się już za mną zamykały. Dopiero wtedy dotarł do mnie cały dramatyzm sytuacji. Ja, szwy, 13 kilo Gnoma i przeprowadzka.

A, no i do Świąt się nie myję, bo zakaz moczenia szwów. Dziękuję, pozdrawiam.

W najbliższym czasie poza Chatynką, czeka nas jeszcze jedna życiowa rewolucja. Mój powrót do pracy i wysyłka Gnomisia do żłobka. Ściska mnie w brzuchu i drżę na samą myśl o tym. Rozmowa na ten temat z Ojcem, w dziewięciu na dziesięć przypadków kończy się awanturą lub płaczem (ewentualnie, tym i tym). Znak, że jemu też lekko nie jest.

Długo odwlekałam tę chwilę czekając na odpowiedni moment. Głupia ja, bo przecież taki moment nigdy nie nadchodzi. Nasz domowy budżet jednak cichutko kwili (a niedługo wyć będzie na całe gardło), Chatynka pochłania kolejne pieniądze, a nowe kolekcje to ja sobie mogę pooglądać najwyżej na wystawach.

Co bym nie mówiła, Gnomiszcze jest już jednak naprawdę dużym chłopakiem i wiem na pewno, że sobie poradzi, pewnie nawet lepiej ode mnie. Po wielu przesunięciach terminu, ostatecznie ustaliliśmy, że w styczniu, po wszystkich tych dniach świątecznych, Gnomisku spakujemy piżamkę, kapciuszki i bułę na drogę i wyślemy do żłobka. A mnie do pracy, tyle że z miesięczną obsuwą, co by mieć pewność, że Gnomiś się wcześniej odpowiednio zaadaptuje.

Uwielbiam te chwile, kiedy Gnomiszcze wtula się we mnie, i z ufnością i ręką pod moją bluzką spokojnie zasypia. Bez protestów, wrzasków i darcia szat. Będzie mi tych chwil bardzo brakowało i jednocześnie strasznie się boję, czy ta zmiana w naszym życiu nie zamknie jakiegoś etapu. Wszak za jeden z naszych największych rodzicielskich sukcesów uważam fakt, że wyrasta nam to nasze pulchne maleństwo w poczuciu bezpieczeństwa i zaufania do rodziców. I gnębią mnie pytania, czy żłobek tego nie zepsuje? Czy Gnomisko nie poczuje się opuszczone, odrzucone?

Ale są i takie momenty, kiedy nie mogę się tego jego startu w prawie dorosłe prawie przedszkolaka życie doczekać. Zwyczajnie widzę, że srajd nudzi się w domu, a gdybym przypadkiem miała ten fakt przegapić, to da mi to boleśnie odczuć. W temacie spania też ostatnio. 

Pora spania dla wszystkich rodziców to taka świętość. Choć mam wrażenie, że udało nam się zrealizować nasz cel wychowawczy stworzenia istoty, która ceni sobie sen tak samo jak ja, to jednak zdarzają się i gorsze momenty. Bo w tym wieku czasem po prostu szkoda czasu na sen, świat taki piękny, ja taki zawalony robotą, sorrrry mamo.

Z koniem nie będę się kopać, więc stosuję taktykę uników. Bez konfrontacji i ofiar. Nie chcesz spać? OK, ja tu sobie obok przycupnę i poczytam książkę. I żadnego głaskania póki Gnomisko żongluje maskotkami i staje na głowie. Do tematu tuli-tuli wrócimy, jak się położy. Chwilowo taktyka uników idzie mi tak dobrze, że całkowicie pałeczkę w tym temacie przekazałam Ojcu. U mnie relaks!

A wiecie co w Chatynce? Weszliśmy w ostatnią fazę wykańczania, czyli tzw. fazę "opierdalania majstra". Czyli majster mówi, że do piątku skończy, a my go przekonujemy, że jednak nie, bo to i to i tamto i jeszcze tamto-tamto w rogu trzeba poprawić.

Trochę niezależnie od majstra działamy już we własnym zakresie, czyli robimy to, co zdecydowaliśmy się z robót majstra odjąć i ogarnąć we własnym zakresie, co by nam na wszystko starczyło. A kiedy piszę "wszystko" wcale nie mam na myśli urządzenia Chatynki meblami, a jedynie doprowadzenie jej do stanu zamieszkania i zastawienia kartonami. Znaczy się, że te oszczędności były naprawdę absolutnie niezbędne. Jeśli fortuna będzie nam sprzyjać, szarpniemy się też na materac do spania.

No więc za nami (a właściwie za nimi - czyli męską częścią naszego teamu) pierwsze malowanie. Zdecydowaliśmy się większość ścian pozostawić w kolorze białym. Wyjątkiem będzie pokój Gnomiska i klatka schodowa.  Na klatce białe schody i szara ściana, czyli zestaw, którzy marzy mi się już od dawna i  o którym wielokrotnie już wspominałam.

W pokoju dziecięcym zdecydowaliśmy się na jakże wesoły kolor.... szary! Tacy z nas źli rodzice. Dużo się zdjęć pokoików naoglądałam i jakoś nie mogę dojść do ładu z jaskrawymi kolorami. Powiecie może, że taki niebieski ścienny czy zielony wcale jaskrawe być nie muszą, ale dla mnie są. Zdecydowanie idziemy w coś bardziej stonowanego. 

Po bardzo nerwowych chwilach, mamy też w końcu informację o wypłacie drugiej, ostatniej transzy kredytu. Te transze to taki myk banku, w który daliśmy się wciągnąć jak głupi. Razem z kredytem hipotecznym wnioskowaliśmy też o pewną, sporą pulę kasy na wykończenie tego naszego pustostanu. Bank się zgodził i ustalił nam wypłatę tej kasy w dwóch ratach. Pierwsza poszła z automatu, druga, w całej naszej naiwności, też miała tak pójść. Bo to też miała być formalność, jak nas wszyscy zapewniali. Pstrykniemy parę zdjęć, pokażemy, że co bank dał, to wydaliśmy i dostaniemy kolejne wiaderko srebrników. Proste? Ani trochę. W praktyce to co dostaliśmy wydaliśmy z dużą nawiązką, więc nie przeczuwaliśmy jeszcze, że coś może pójść nie tak. Spokojni, czekaliśmy, aż zasypie nas lawina świeżej gotówki. No niestety, okazało się, że wydać, to owszem może i wydaliśmy, ale nie tak, jakby to się bankowi podobało. Długa historia, kilka dni stresu i nowe zmarszczki. Ale możemy już odbębnić sukces i lecieć zamawiać kuchnię.

Uwaga, chylcie czapki przed królową panoram. Od razu też spieszę z wyjaśnieniem: nie, nie mam okrągłych ścian. Ani nawet półokrągłych. Umówmy się, to taka konwencja artystyczna.

Ponoć strasznie depresyjnie się tu ostatnio zrobiło. Więc spieszę zdementować. Wszystko pod kontrolą, dajemy radę. Co by nie mówić, to jednak mamy całkiem dobre tempo. Licząc od odbioru kluczy (koniec września) do planowanej przeprowadzki, to wychodzą nam zaledwie trzy miesiące. W tym czasie obrobiliśmy jakieś 160 metrów tylko w połowie stanu deweloperskiego, a drugiej połowy od podstaw. Czyli całkiem nieźle, co? Możemy być z siebie dumni?

Czapki z głów należy chylić przede wszystkim przed Ojcem Gnoma. To on wziął na siebie całą czarną robotę, mi zostawiając ten najprzyjemniejszy aspekt - czyli wydawanie kasy. A i to tylko na rzeczy piękne. Gipsami, klejami, foliami się nie param. 

Trochę mi ten ostatni czas wypaczył patrzenie na świat. Teraz gdzie nie wejdę, widzę detale. Wpadam do kogoś na kawę, a tak naprawdę sprawdzić, czy ten przycisk do spuszczania wody w kiblu mają biały, czy chromowany, jakie mają uchwyty przy szafkach w kuchni, baterie w łazience, listwy przypodłogowe, ościeżnice. Zawsze miałam problem z takim widzeniem przestrzennym, spojrzeniem na detal i wyobrażaniem sobie, jak to będzie wyglądało we wnętrzu i komponowało się z resztą. Więc patrzę i chłonę. Rozpatruję sobie to wszystko pod kątem funkcjonalnym, rozbieram na kawałki i kalkuluję, czy lepiej pięknie, czy rozsądnie. A potem idę na kompromisy, między tym, co mi się marzy, a co jest w moim zasięgu.

Mówi się, że pierwszy dom buduje się dla wroga, drugi dla przyjaciela, a dopiero trzeci dla siebie. Za mną póki co urządzanie jednego mieszkania, ale jednak na małej przestrzeni i w dużo bardziej okrojonym zakresie. Mimo wszystko, myślę, że tamto mi wyszło. Patrząc wstecz na pewno urządziłabym je teraz inaczej, ale i wrogowi bym go nie przekazała. Myślę o nim z sentymentem i mam nadzieję, że najemcy dbają o nie, jako i ja dbałam.

Mimo to dalej czuję się totalną debiutantką. W ostatnim czasie poznałam milion nowych słów, roztrząsałam dylematy, które nigdy nie przyszłyby mi do głowy, jak optymalna wysokość kibla chociażby. W wielu miejscach nawaliłam, ale w tej skali i tak postrzegam to jako sukces.

Jednak tak naprawdę miejsce na podium należy do Ojca Gnomiska. Mówcie co chcecie, ale nie wiem, jak dałabym radę bez niego. Wziął na siebie ogrom rzeczy, wiele z nich załatwił, nawet nie zawracając mi nimi głowy. Więc kiedy teraz czuję się przytłoczona tymi moimi małymi problemami natury estetyczno-funkcjonalnej, nawet trudno mi sobie wyobrazić, co może czuć on.

Ponoć sprawy nieuchronnie zmierzają do szczęśliwego końca. Rozplanowane są terminy ostatnich prac jak malowanie, montaż drzwi czy schodów. I jak się to wszystko nie zawali, to chyba naprawdę możemy się przeprowadzić przed Świętami. Mimo wszystko podchodzę do tych terminów ostrożnie, ale jednak oznacza to ni mniej ni więcej tyle, że nawet przy spodziewanej obsuwie, możemy się ogarnąć z tematem przed sylwestrem. A to już brzmi jak całkiem niezły plan, prawda?

Kiedy Gnomisko się urodził, wydawał mi się taki malutki i kruchy. W automacie włączyła mi się opcja bronienia go przed tym całym złym światem. Na początku raczej nie był zbyt żwawy i nie wyglądał, jakby gdzieś się wybierał, więc naturalnie upadki i zderzenia nie były w tamtym czasie wysoko na liście moich lęków. Na tym etapie bałam się raczej, ze podnosząc go jakoś niewprawnie, zwichnę mu niechcący tę malutką rączkę czy przetrącę bioderko. Taka to była dla mnie kruszynka, choć faktycznie nigdy nie należał do ułomków. Ponad 4 kilo wagi startowej i ciężar stale przyrasta. Typowe lęki typowej matki. Racjonalizowałam to sobie jednak jakoś, że nie ja pierwsza i nie ostatnia jestem matką, macierzyństwo jest jednak czymś dość powszechnym i choć są lepsze i gorsze ode mnie, to jednak każda sobie radzi. A dzieci jakimś cudem przeżywają, więc może i nam się uda.

Z przyrostem masy Gnoma pojawił się też znaczny przyrost energii. A jak energii, to i guzów. I wtedy naprawdę pomyślałam sobie, że dzieci powinny chodzić w kaskach. Na stałe. Najlepiej je im do tego łba jakoś przywiercić, wszak wszystkie wypadki zdarzają się właśnie wtedy, kiedy się tego najmniej spodziewasz, odwrócisz się tylko na chwilę, ściągniesz mu ten cholerny kask tylko na sekundę. Wiec lepiej nie ściągać wcale.

Bardzo się swojego czasu dziwiłam, że tego wynalazku ktoś jeszcze nie opatentował (czy może o czymś nie wiem?) i że nie jest to tak oczywiste i obowiązkowe jak pasy w samochodzie.

Aż do teraz. Teraz już rozumiem ten cały myk z dziećmi. One się rodzą z kasko-łbami. Łbami twardszymi niż ściany. Serio. Takie się rodzą i nic im więcej do przetrwania nie trzeba. No, poza cycem.

Za nami ciężki weekend. Może nie cały ciężki, ale jednak to jedno wydarzenie rzutowało na niego i tak mu się siłą rzeczy oberwało, ze zawsze będzie wspominany jako ten zły. Choć były i fajne chwile. Ale do rzeczy. Gnomiszcze nasze sieknęło się w łeb. I to tak, ze tynk odpadł. Nie żartuję, to nie żadna metafora, ale prawda najprawdziwsza. A nam serca zamarły, choć przy łbie Gnomiska to i tak pikuś. Gnomiszcze jak to Gnomiszcze, chwile wył, dłuższą chwilę jeszcze był małym smuteczkiem, kiedy dostał jednak ciasteczko, o smuteczku całkiem zapomniał. My niestety nie, bo też nasza wyobraźnia jest trochę większa. Myślę sobie, że jednak trochę na wyrost pojechaliśmy z nim na ostry dyżur. Wyszliśmy jednak z założenia, że jak się ma wątpliwości, to lepiej dmuchać na zimne. Tam też nikt nas nie próbował spławić, czy sugerować, że zawracamy (nomen omen) głowę, mimo, że Gnomiszcze żadnych niepokojących objawów nie miało.

Wszystko skończyło się dobrze i pewnie nie powinnam się nad tym rozwodzić, a jednak to robię. Dlaczego? Bo mamy cholerne poczucie winy. Z powodu tego i innych licznych, ale pomniejszych kontuzji Gnomiska. Jego kolekcja, mimo młodego wieku. jest już doprawdy imponująca. Co najgorsze, wiele jeszcze przed nami. Ale tłumaczę sobie, ku pokrzepieniu serc, że inaczej się nie da. No nie ogarniesz, jakbyś się nie starał. Łba czasem rozbić trzeba.

Grunt, że te nasze dzieci takie twarde. Ponoć głową muru nie przebijesz, a one jednak przebijają.

Nie ma rodziców idealnych, są tylko tacy, którzy bardzo chcieliby żeby ich dziecko było szczęśliwe, ale nie potrafią ustrzec się błędów. A Gnomisku ciągle powtarzam "rodziców się nie wybiera". No sorry, taki mamy klimat po prostu.

P.S. A jeśli o ścianach mowa, to w Chatynce wszystkie stoją! Obie łazienki się już robią. Kuchnia wybrana i gotowa do montażu, czeka tylko na opłacenie.

Trudno mi się tu ostatnio piszę, bo też nie bardzo jest o czym. Prace toczą się swoim tempem, czego nie jestem w stanie przeskoczyć. Główne zakupy już dawno zrobione albo przynajmniej dawno wybrane. Tyle że nie zainstalowane, więc czym Wam się tu chwalić?

Dalej trzymamy się twardo wersji, że przeprowadzamy się przed świętami i przy tym będziemy tkwić aż do 23 grudnia. Taki jest plan. Życzliwi i nieżyczliwi, wszyscy na te słowa uśmiechają się z pobłażaniem i, w zależności od tego jak bardzo nas lubią, stosownie komentują lub nie.

Święta pojęcie względne, jak nie przed tymi, to przed Wielkanocą. Jedno jest pewne, kiedyś się przeniesiemy. Jeśli nie chcecie nam pożyczać na psychoterapię, kibicujcie jednak, żeby było to jak najszybciej.

Sama też trochę popadłam w stagnację. Ciągnie mi się teraz życie tak jak te prace na budowie. Ślamazarnie i bez efektów. Wyhamowałam, moja "to do list" znacznie się okroiła (choć sądziłam, że nigdy to nie nastąpi!), a z nią okroiła się moja energia. Nicmisięniechcę.

No ale zawsze można to nazwać slow life'em i będzie git.

W międzyczasie (chyba) wybrałam Gnomisku żłobek. To zupełnie nowy rozdział u nas, ale już czuję, że będzie długi. I trzymający w napięciu. Emocje będą targać (żeby nie rzec: pizgać) bohaterami o ściany. No ale o tym dopiero będzie, to wszystko przed nami. Najpierw przeprowadzka, potem mój szumny powrót do pracy. First things first.

Co by się trochę zrelaksować i jednocześnie nie zapaść w głęboką jesienną deprechę, wzięłam się za dzierganie bombek. Wszak u Matki Najlepszej w furze Krzysio Krawczyk kolędy śpiewa nam już od dawna, jeszcze zanim w jakimkolwiek radiu wybrzmiał pierwszy akord Last Christmas. Tacy jesteśmy hop siup do przodu. I dobrze, bo okazało się, że te bombki to strasznie pracochłonna robota. Żałuję, że nie wzięłam się za to już wiosną. Rozważcie sobie spokojnie, czy z pewnością chcecie się w te klimaty wkręcać. Z moich kalkulacji wynika, że czas potrzebny na wykonanie jednej bombki to mniej więcej jedna długa drzemka Gnoma. Warto, nie warto, oceńcie sami.

Pomysł trochę podejrzałam, trochę ukradłam, trochę poszperałam w necie, a trochę odpimpowałam sama. Właśnia taka tego największa zaleta, że wszystko można zrobić po swojemu i mieć absolutną pewność, że wszystko jest brand new i unikatowe. Na skalę światową.

I umówmy się, u mnie z tym rękodziełem nigdy dobrze nie było. Bywało wręcz dramatycznie. Prace techniczne zadane w podstawówce wykonywaliśmy wspólnymi siłami całej rodziny, a i tak nikt nigdy nie poznał się na naszym talencie. Najlepsze co usłyszałam od nauczycielki, to, że widać, że pracę wykonałam własnoręcznie. No więc właśnie NIE!, bo przy wsparciu wielopokoleniowym, po którym te (anty)talenty najwidoczniej odziedziczyć musiałam. To właśnie w tych bombkach jest najlepsze. Naprawdę nie widać, że robią je dwie lewe ręce. A poza tym mam przebiegły plan mówić wszystkim, że to dzieło nie rąk mych własnych, ale mojego prawie 1,5-rocznego Gnomicha. Może choć on w tej rodzinie doczeka się jakiejś pochwały?

Do wykonania wykorzystałam tzw. "bombki styropianowe" i całe mnóstwo innych skarbów wygrzebanych na allegro i podkradzionych Gnomisku. Klej mam taki. I sprawdza się całkiem nieźle, choć z kulkami filcowymi rady nie dał. Dobrze się go używa, schnie dość długo, co jest wadą i zaletą jednocześnie. Fajnie, bo tymi moimi ułomnymi paluszkami zdążę przykleić wszystko co planuję, zanim zaschnie, gorzej, że czasem muszę robić przerwy, bo do tych samych paluszków mi się przykleja. Niebywałą jego zaletą jest to, że jak mi gdzieś "pacnie" nie tam, gdzie planowałam (a robi to na przekór non stop), to potrafi się przynajmniej na tyle przyzwoicie zachować, że wysycha bez pozostawienia śladów.

Fajnym mykiem są dziurkacze dekoracyjne. Często można je trafić w Biedronce czy Lidlu i ja tam właśnie moje upolowałam. Kupiłam też sobie taki papier udający piankę (albo piankę udającą papier?), w którym chciałam sobie nimi dziergać, ale okazał się za gruby i pod dziurkacze nijak nie chce się wcisnąć.

Tak to sobie jakoś w tej mojej głowie uroiłam, że jak niczego nie będzie, mebli nie będzie i pieniędzy nie będzie, to może choć trochę ducha świąt w Chatynkę tchniemy?

No, to ja lecę kleić dalej, a jak mi się kiedyś uda zrobić komplet i ogarnąć przeprowadzkę, to pochwalę się efektami. To co, widzimy się za rok?

Ach i na koniec nutka dla Was:

Miała być ta szumnie zapowiadana zmiana nastroju, a tu proszę. Ledwo pisałam Wam o chorobie, a znów nas dopadło. Tym razem szczęśliwie na krótko, ale z jaką siłą rażenia! W przeciągu kilku godzin padaliśmy kolejno  jak muchy. Początkowo, kiedy zaraza dopadła tylko mnie z Gnomami, na pierwszym miejscu podejrzanych o podtruwanie znalazła się moja rodzicielka.

Dołączywszy jednak po kilku godzinach do naszego grona, Matka Najlepsza oczyściła się z zarzutów. Wyjątkowo okropna to była jakaś wirusówka. Co Wam się będę rozwodzić na ten temat, dość jak powiem, że mamy trochę pościeli do prania, a szerokie szczeliny między deskami drewnianymi w podłodze nie ułatwiają sprzątania po zatruciu pokarmowym. Tyle w temacie aranżacji wnętrz na dziś.

Ale żeby nie było tak przytłaczająco, to będzie o uczuciach. Tu przynajmniej chyba mogę się nazwać szczęściarą.

To może tak trochę od dupy strony.

W kwestiach materialnych, są dwie takie rzeczy, na których punkcie mam totalnego pierdolca. I którymi z nikim nie chcę się dzielić. Jedna to ubrania, ale to już wiecie. Druga to moja ukochana kołdra i poduszka. Czemu o tym piszę? Dziś o czwartej nad ranem, uświadomiłam sobie co najlepiej obrazuje moje uczucia do Gnomiszczy. Ale po kolei.

Kiedy wprowadzał się do mnie Ojciec Gnoma, największe przerażenie budziła we mnie konieczność podziału przestrzeni szafowej. Pierwotnie planowałam wydzielić mu trochę miejsca na ciuchy w szafkach kuchennych. Powoli, ale konsekwetnie poszerzał jednak swoją przestrzeń w szafie. Stopniowo zdobywał półki, zaczął od jednej, a skończył na trzech. Dorobił się też trochę przestrzeni wiszącej.

Kolejny problem stanowiła wspomniana już pościel. Na etapie randek bardziej byłam skłonna dzielić się kawałkiem kołdry (na tym etapie wszak wszyscy ukrywamy jeszcze swoje przywary), ale na dłuższą metę, trzeba było coś zarządzić. Odbyliśmy poważną rozmowę (w tamtym czasie w sumie nie jedną) i Gnom Starszy zrozumiał konieczność zainwestowania we własną poduszkę i kołdrę.

Mimo wszystko, czasem (w sytuacji wyższej konieczności) zdarza mi się go przykryć własną kołdrą. Powiem Wam coś jeszcze. Któregoś razu Gnom Senior zasugerował mi, że powinnam przejrzeć zawartość swojej szafy i pozbyć się paru ubrań. Czy fakt, że przeżył nie świadczy wystarczająco o sile mojego uczucia?

Teraz moją wytrzymałość testuje Gnomisko Jr. I tu wracamy do wspomnianej czwartej rano. Zwyczajowo mamy tak, że Gnomuś śpi (zauważyliście, że w połączeniu ze snem każde dziecko zyskuje dodatkowe punkty do słodkości?) w swoim łóżeczku, a nad ranem ląduje z nami. I tu zaczyna się moje rozdarcie między naturalną matczyną miłością, a żądzą prawa wyłączności do MOJEJ pościeli. Codziennie to samo, nawrzucam mu tych jego przytulanek, poduszek, kołderek bez liku, w nadziei, że na tym poprzestanie.

O naiwna! Kiedy tylko zaczyna zasypiać powoli, powolutku zabiera centymetr po centymetrze MOJEJ poduszki. Zanim zapadnie w głęboką fazę snu, zdąży mnie już całkiem z niej eksmitować. A kiedy w końcu rozlegnie się miarowe pochrapywanie i wydawałoby się, że podboje zakończone, wtedy wykonuje gwałtowny, ostatni już zryw celem przyjęcia optymalnej i wygodnej (tylko dla niego) pozycji do spania. I tym ostatnim ruchem zrywa ze mnie MOJĄ kołdrę. A ja pokornie kulę się w sobie. I nawet zarzygana ostatnio pościel nie wyprowadza mnie z równowagi.

Widzicie jak uczucia zmieniają człowieka?

Ale przychodzą takie chwile, kiedy choć nie jest lekko, czuję, jak mi to wszystko wynagradzają. I jestem z nich obu bardzo dumna. Jak wtedy, gdy w środku ciężkiej przez ciągłe pobudki Gnomiszcza nocy, po okiełznaniu go wreszcie, widzę jak jego Protoplasta zamiast ładować się do łóżka, najzwyczajniej się z niego ewakuuje. Poddany przesłuchaniu, informuje mnie, że idzie spać do pokoju Gnomiska. Namawiam, żeby został, pertraktuję, negocjuję. Wszystko to na nic. W końcu słyszę "Nie mogę, OBIECAŁEM mu, że jak zaśnie, to się obok niego położe". I pozamiatane, koniec dyskusji, padło wszak magiczne słowo. Nie miałam już nic do dodania poza błogosławieństwem na drogę. A wiecie, jak mi się miło na serduchu zrobiło?

I moja nauka dla Was. Ważcie swoja słowa, bo słowa trzeba dotrzymywać. Nawet (a może "przede wszystkim") tego danego małemu srajdowi, bo kto ma być tym jego bezpiecznym oparciem, jeśli nie my?

No i co z tym fantem zrobić?

Po pierwsze, dziecko trzeba zmęczyć. 

W przeciwnym razie ono zmęczy nas. Wyhasać, wybaczcie porównanie, jak psa. Gnomisko jest na takim etapie, że w domu zwyczajnie się nudzi. Do żłobka jeszcze nie chodzi, choć już do tego powoli dojrzewamy. Plus budżet naciska. Co by się z tematem trochę oswoić, Gnomiszcze zsocjalizować i wspomnianego demona wymęczyć, robimy co możemy.

Nuda, nuda, nuuuda

(kupiliśmy też nowy zestaw naklejek, żeby Gnomisko nie było już skazane na podbieranie księżniczek)

Po drugie, inwestujemy w moje dobre samopoczucie.

Na dobry początek wizyta u fryzjera, dermatologa i dentysty. To ostatnie troszkę straszne, ale jednak to inwestycja w siebie, a taka inwestycja zawsze popłaca, prawda?

Poza tym aktywność fizyczna. I tu trochę autorefleksyjnie, z nadzieją, że te wynurzenia dadzą mi jakiegoś kopa w zad, który jak czuję z dnia na dzień obrasta tłuszczem.

Muszę się Wam przyznać, nigdy nie byłam królową fitnessu, w podstawówce i aż po studia wf zwyczajnie mnie brzydził i do tej pory mam z tego powodu kaca moralniaka. Nie to, że zupełnie aktywności fizycznej się uchylałam, narty i pływanie były w moim życiu od zawsze. Ale to jednak takie sezonowe, zrywowe aktywności. Z wiekiem coraz bardziej mi ze sportem po drodze, choć nadal w trybie niestety "skokowym". I tak od niedawna jestem na tym etapie, że wylądowałam i do kolejnego skoku dopiero biorę rozbieg.

Wyprowadzając się z naszego mieszkania ubrania sportowe spakowałam głęboko do kartonu, wychodząc z założenia, że biegać, to ja i owszem będę, ale do Leroy Merlin. Bardzo teraz tego żałuję! Plucha, nie plucha, gil nie gil, mam ochotę wyjść i pójść w las. Oj nosi mnie tak, że hej. W rzeczach do kwatery tymczasowej zostawiłam sobie matę, myśląc, że co jak co, ale na to zawsze znajdę chwilę. No a jednak jakoś nie. Poranki tu jakoś inaczej płyną, wieczorem chemia nie ta. Obrastam w sadełko na zimę. Ale jeszcze coś ruszę w tym temacie, prawda?

Po trzecie - blog

Tak! Wreszcie chcę coś z nim zrobić, odpimpować. Sprawić, żebyśmy i ja i Wy poczuli się tu lepiej. Póki co fajerwerków nie będzie, bo też kokosów na to nie mam. Ale to zawsze krok naprzód. Lubię tu być i chciałabym w końcu dać jakiejś mojej pasji szansę na to, żeby się rozwijała. A z czasem może pomyślę nad kolejnymi, które wciąż czekają w dolnej szufladzie? Wspierajcie mnie, proszę!

O rety, w końcu widać, że naprawdę coś się dzieję, a zakończenie robót zaczyna stawać się realną perspektywą, a nie majaczeniem we mgle. Jeszcze tylko malowanie, podłogi (to w toku), łazienki, kuchnia i drzwi. Dobra, wiem, że brzmi to nadal jak całe mnóstwo roboty, ale po tym co już przeszliśmy, mam wrażenie, że to pikuś. No i powiem Wam, że podłoga w kuchni powoli wyrasta na mojego faworyta. Pierwszą kupiłam i zwróciłam, Drugą już zachowałam, ale nadal z mieszanymi uczuciami. Teraz kiedy zobaczyłam ją już położoną na dużej przestrzeni, jestem naprawdę dumna z mojego wyboru.

Strasznie nie mogę się już doczekać urządzania krok po kroku i w bólach wszystkich pomieszczeń. No i dzielenia się tym z Wami :)

Od zera do bohatera

Źródło: Marthebo

Garderoba jest całkiem przyjemnych rozmiarów. Zależy mi, żeby była przede wszystkim funkcjonalna. Chciałabym maksymalnie wykorzystać każdy centymetr. Jeszcze nie wiem jak, ale wierzycie we mnie, prawda? Rozważam dwa ciągi wiszące (góra i dół) na jednej ścianie i półki na drugiej.

Jeden z naszych lepszych ostatnio życioumilaczy - do kupienia tu.