Ja wiem, kajam się, naprawdę. Kwiecień minął mi po prostu w zawrotnym tempie i nie pamiętam, żebym uskarżała się na nadmiar wolnego czasu. Nic z tego. Urobionam po uszy. Doprawdy nie wiem, co ja robiłam z czasem, kiedy Gnomiska nie było jeszcze na świecie. Teraz w jednej mop, w drugiej chochla, nogą odpisuję na maile, prawą balansując w poszukiwaniu równowagi. Głupimi minami zabawiam zaś dziecko, w duchu bardzo licząc, że choć na chwilę uda mi się go zatrzymać w miejscu i uwalonej jak nieboskie stworzenie, babrającej się w garach, nie przyjdzie mi po raz kolejny ratować mu życia ściągając z żyrandola. Taki tam dzień jak co dzień.

Ale dziś nie o nas, dziś o Albercie. Znacie kolesia?

klik

Albert jest naprawdę spoko gościem, który ratuje z opresji, gdy budżety płaczą. Nic to, że trochę toporny i krzywy. Grunt, że przyzwoity. Dlatego kiedy zaszedł kurzem, postanowiłam dać mu drugie życie. Nie to, że go umyłam. A przynajmniej nie tylko to. Tymi rękoma pomalowałam.  I nic to, że farba kosztowała tyle samo co sam Albert. Swoją drogą, farba też całkiem zacna - kokosowa. Nie znam się na tym ani trochę, ale tą aż chciało się wąchać. Nie żebym była z tych, którzy namiętnie sztachają się materiałami łatwopalnymi, a na stacji benzynowej doznają przyjemnej ekscytacji, wręcz przeciwnie. Dlatego ten zapach tak pozytywnie mnie zaskoczył. Poza tym dobrze się rozprowadza, ładna paleta barw i liryczne nazwy. O niej mowa - tadaaaam:

I spektakularny efekt metamorfozy poczciwego Alberta:

Moje domowe centrum dowodzenia, opłacania rachunków, sporządzania list i gromadzenia dokumentów.

Stylówka wiosenna aka "wieś tańczy i śpiewa". Troszkę mnie jarmarczno poniosło, ale i tak duma mnie rozpiera. Gdzieś tam z tyłu głowy od dawna kiełkował pomysł na hendmejdową tablicę memo ze sznurkami, brakowało mi tylko podkładu. Tablicy korkowej nie chciałam, deski nie wiedziałam skąd wyczarować i tak po prawdzie, nie bardzo chciało mi się nawet szukać. Szczęśliwie na leniuszka śmierdziuszka w mojej skórze, rozwiązanie weszło samo.

Gdybym miała wskazać jedną z moich bardziej irytujących cech, to byłby fakt, że natchnienie do posta przychodzi zawsze wtedy, kiedy domownicy już smacznie chrapią, a ja kończę rozwieszać pranie i padam na przysłowiowy ryj. Właśnie wtedy nachodzi mnie wena, więc ze spania nici. 

No ale miało być o żłobie, nie o mnie. Wiec koniec tych wynurzeń, choć temat nadal głęboko osobisty, nawet jak na mnie, dziecię XXI wieku, internetową ekshibicjonistkę, jakich mało.

JAK ZDERZYŁAM SIĘ ZE ŚCIANĄ

Długo nie byłam przekonana do idei żłoba (żłoba właśnie, nie żłobka, tak się przyjęło u nas w Chatynce mówić) jako takiego. Ja, matka wszystkich schiz, panikara na potęgę i moje dziecię jedyne, wychuchane i notorycznie przegrzewane. Powrót do pracy wydawał mi się perspektywą odległą i nierealną, nijak nie przybliżał jej majaczący na horyzoncie kredyt. Po prostu to wypierałam, bo nie potrafiłam się z tym zmierzyć. Niby gdzieś tam miałam świadomość tego, że kochający rodzice też mogą mieć swoje życie zawodowe, ale nijak mi się to jakoś nie przekładało na moje podwórko, nie mogłam sobie tego w głowie ułożyć i zrozumieć JAK DO CHOLERY?!

W końcu jednak pojawiła się Chatynka, dokumenty zostały podpisane i trzeba było stawić czoła brutalnej rzeczywistości.

OPIEKUNKA CZY ŻŁOBEK

Początkowo nie potrafiłam sobie zupełnie zwizualizować Gnomika w żłobie. No bo jak? Kto o niego zadba, dopieści, nakarmi, kiedy ja będę tyrać na etapie? Skłaniałam się wtedy ku opiekunce, jednak w mojej orbicie nie było nikogo, komu mogłabym bezgranicznie zaufać. Do tego doszły mrożące krew w żyłach historie o tych strasznych opiekunkach właśnie, których Wam jednak oszczędzę. No i budżet, wiadomo.

Co się nasłuchałam, to moje. Nie będę Was straszyć. Grunt, ze gdzieś tam zakiełkowała myśl, że a nuż żłob daje większą kontrolę, większą możliwość nadzoru, bo jednak przewijają się tam non stop jacyś dorośli, rodzice wchodzą i wychodzą, obserwują swoje dzieci i potrafią (chyba) ocenić ewolucję kondycji psychicznej swych pociech w czasie.

JAK WYBRAŁAM

Do naszego żłoba moją uwagę przykuła strona i media społecznościowe (dzięki Ci Panie za internet!). W końcu zobaczyłam na zdjęciach nie sterylną, uporządkowana przestrzeń, bez tych strasznych, siejących zagładę i syf bachorów, ale właśnie tę dzieciarnię w pełnej krasie. Uśmiechnięta, nieidealną, czasem przybrudzoną. No i opinie rodziców.  Rodziców wdzięcznych, którzy z bólem zabierali dzieci do kolejnych placówek opiekuńczo-wychowawczych, gdy te wyrastały ze żłobkowych pieleszy.

GNOM W ŻŁOBIE

Gnom trafił do żłoba w wieku 18 mcy, wychuchany, długo (nadal) karmiony piersią. Nikt tych moich wyborów wychowawczych nie oceniał (choć oczywiście nie powinien, ale mimo to zdarza się to notorycznie). Został potraktowany jak Gnom, a nie jak numerek w dzienniku, z pełną empatią i wyrozumiałością dla jego potrzeb. Na bieżąco byłam informowana o jego postępach w zasypianiu (nasza pięta achillesowa, nigdy wcześniej nie usypiany przez nikogo innego poza rodzicami), widziałam próby dopasowania się do jego rytuałów, a nie narzucania mu z góry ustalonego rytmu. Nikt się nie fochował, że nie zasypia sam w wyznaczonej porze. Zamiast tego dużo ciepła i prób zapewnienia mu komfortu. Panie obserwowały i szukały optymalnego rozwiązania. W pierwszej "niedotykalskiej" fazie, reagując wścieklizną na próby ukołysania w ramionach i szałem przy wkładaniu do łóżeczka, brały go z zaskoczenia. Wsadzały w niemowlęcy leżaczek (już widzę te 30 ton fałdek zwiniętych jak kreweta), tworzyły kojącą atmosferę i nawet sam nie zauważał, kiedy w spokoju odpływał. Powoli przekonał się do ich ramion, by wreszcie (wreszcie!!!) zacząć zasypiać samodzielnie, po prostu, bierze świnię i idzie się glebnąć, tam, gdzie sam sobie wybrał, czyli w sali starszaków (do której wiekowo jeszcze nie awansował). I nikt się nie czepia, że powinien spać za szczebelkami.

Pamiętam też krótką rozmowę z panią od rytmiki, prowadzącej zajęcia raz w tygodniu. Po zajęciach zastała mnie spanikowaną w szatni (to był wciąż etap adaptacji) i wsparła dobrym słowem - że wie, że jest mi ciężko, rozumie, sama przez to przechodziła dwukrotnie, ale że obserwowała Gnomika i jest przekonana, że da sobie radę. Nie oczekiwałam tego po niej, ale to był dla mnie kolejny punkt za. Że wszyscy chcą dobrze, są czuli na nasze problemy. I miała rację. Gnom wymiata na dzielni.

W ogóle doceniam to, że pozwolono nam na taką łagodną adaptację, nie narzucono, ile ma trwać i nie ustalano grafika. Mogłam chodzić z nim, mogłam go zostawić nasłuchując w szatni, czy nie dzieje mu się krzywda, z dnia na dzień wspólnie ustalaliśmy kolejne kroki, jak ten plaster odkleić.

Jedynym drobnym zgrzytem była kwestia rozstań. Pani głównodowodząca doradzała, że najlepiej zniknąć, kiedy dziecko się czymś zainteresuje, żeby uniknąć histerii. Gdzieś tam jednak podświadomie czułam, że to nie jest w porządku. Że mój Gnom, choć mały, jest jednak pełnowartościowym człowiekiem, któremu należy się szacunek. Nie chciałam mu znikać, choć wiedziałam, że moje "papa" i buziak w czółko nie spotkają się z jego entuzjazmem i łatwe nie będą. Znam jednak Gnoma na tyle, że wiem, że to moje zniknięcie wcale nie zapobiegłoby histerii, a najwyżej odwlekło ją w czasie, plus podważyło jego zaufanie do mnie. Mam wrażenie, że dzięki temu udało nam się uniknąć tej fazy, kiedy dziecko boi się odwrócić wzrok, żeby matka nagle się nie zdematerializowała, tego wiecznego wiszenia i pilnowania rodzica, o której tyle się nasłuchałam. Mój opór (przyznaję, delikatny) natychmiast został w żłobie zaakceptowany bez zbędnej dyskusji, choć widziałam, że i bez entuzjazmu. Jeśli mam jakiś żal, to tylko o brak wsparcia w tej kwestii, który dla mnie, nieopierzonego, pogubionego rodzica był wtedy bardzo ważny. Teraz jestem bardziej pewna swoich intuicji i nie potrzebuję zewnętrznych potwierdzeń, wtedy mi jednak tego zabrakło.

CO CENIĘ

Cenię sobie, że w chwilach swojej słabości, Gnomisko ma się do kogo przytulić. I choć pewnie panie nie dają się macać po biuście jak ja, bliskości nikt mu nie odmawia. Jest noszony (mimo 30 ton wagi) i tulony do upadłego.

Gnomik jest zadbany, ale zadbany w granicach zdrowego rozsądku, których ja, jako matko, nigdy nie umiałam wyznaczyć. Ma swoją (bezpieczną) przestrzeń, w której może się wyszaleć i nabić guza w kontrolowany sposób. Nikt mi też nie ściemnia, że jest idealny. Wiem, kiedy spadł z kanapy i wiem o tym nie dlatego, że zostały fizyczne ślady tego starcia z podłogą, ale dlatego, że opiekunka sama powiedziała "Tak się przestraszyłam, a on tylko powiedział <<bach>>, wstał i poszedł dalej". Bez ściemy.

Wiem, że nikt nie jest idealny, wiem, że będą i te guzy, i (o zgrozo) skaleczenia. Wiem też, że nabiłby je sobie również ze mną i że taki etap. No nie poradzisz. Mimo to idę codziennie ze spokojem do pracy, bo guzy guzami, ale jest w dobrych rękach.

Jestem świadoma tego, że potrzeba naprawdę dużo dobrej woli, żeby zrozumieć nieporadne słownictwo Gnoma. A mimo to, zaledwie parę dni po tym, jak sama to odkryłam, panie żłobkowe spytały, czy wiem, że mówi "świnia" (czyt.: "szłiiiii-a!"). Szczęśliwie byłam pierwsza, ale wcale nie jestem przekonana, czy tak będzie zawsze.

Przede wszystkim jednak, wszystkie te panie naprawdę lubią dzieci. Zauważyłam to już podczas adaptacji, kiedy bystrym okiem obserwowałam wszystko z dystansu. Widziałam ich porozumiewawcze spojrzenia i spontaniczne wybuchy śmiechu (ale takiego, wiecie, radosnego, nie mylić z prześmiewczym), kiedy któreś z dzieciarni robiło coś nieporadnie. Szczery uśmiech, kiedy jakieś maleństwo celując w nocnik ściągało rajtuzy, ale jednocześnie siadało na podwiniętej spódnicy. Czuły głos, że Polcia, kochanie, poczekaj! Zamiast nerwowej paniki, bo przecież jeszcze sekunda i byłaby katastrofa, a opiekunce doszedłby kolejny obowiązek przebrania zasikanej delikwentki. 

Ostatnio wracając z pracy byłam świadkiem sceny, kiedy wycieczka starszych przedszkolaków gramoliła się przez bramki na stacji metra. Nieporadnie, chaotycznie, ale z tą cudną dziecięcą ciekawością świata i entuzjazmem. Przerywane to było ostrymi krzykami opiekunki "Zośka, którędy no!" "Jacek, co ty wyprawiasz?!". Ja wiem, i Wy wiecie, że nikt nie jest w stanie wyprowadzić z równowagi tak bardzo, jak dziecko. To są jednak nasze emocje, z którymi sami musimy sobie poradzić, bo to my jesteśmy dorośli. I nie życzę sobie, żeby jakakolwiek opiekunka przenosiła tą złość na mojego Gnomika.

Jednej rzeczy jednak nie potrafię zrozumieć. Z wybiciem siedemnastej żłob jest pusty i gdyby nie babcia, Gnomisko byłby jedyną osobą poniżej osiemnastego roku życia. Istnieje uzasadnione podejrzenie, że wszyscy pracujący (o ile w ogóle pracują) rodzice są zatrudnieni w miejscowym urzędzie dzielnicy (i nie biorą poniedziałkowych dyżurów). Jeśli to nie to, to doprawdy nie wiem, jak Ci ludzie to ogarniają?!

Zakupoholiczka ze mnie pierwsza klasa. Wydaje mi się, że niczego nie kupuje, nic nie przybywa, ale jak przychodzi do rachunku sumienia i podsumowania miesiąca, to łapię się za głowę i padam z wrażenia. Łupy ubraniowe Wam daruje, ale przed chatynkowymi padnijcie razem ze mną. Doceńcie, w trosce o Was i tak dokonałam ścisłej selekcji.

Flora

Flora w naszym domu to temat trudny i bolesny. Szczęśliwie (biorąc pod uwagę nasze wcześniejsze doświadczenia) z fauny chwilowo zrezygnowaliśmy. R.I.P. Bogusiu i Lucjanie. moje kochane szczury, wiedzcie, że nadal ciepło Was wspominam i nie mam żalu za przedwczesne zgony.

Jeśli o zgonach mowa, to bardzo żałuję, że nie udało mi się zrobić zdjęcia pamiątkowego, jak wyglądały te kwiaty po tygodniu w Chatynce. Przygasać zaczęły po raptem dwóch dniach. Nie wiedziałam, z przelania, z przesuszenia, czy z ogólnie niekorzystnego mikroklimatu? Na wszelki wypadek postawiłam na dalszą obserwację. Po tygodniu żałość była tak wielka, że już chciałam je wyrzucić, zwłaszcza, że zbiegło się to w czasie z odbiorem śmieci. Kto mieszka w domu, ten wie. Zaznaczona na czerwono i z wykrzyknikami data w kalendarzu, wieczór wcześniej wielki zryw i opróżnianie domu z wszystkiego, co przestało rokować. Kolejnego dnia załamka, kiedy reflektujesz się, że o czymś zapomniałaś, a śmieciarze następny raz przyjadą dopiero za.... a nawet szkoda gadać. Prędzej zaśmiardniemy.

No więc z taką motywacją już niosłam te kwiaty do kontenera. W ostatniej chwili litość wzięła górę i podjęłam jeszcze jedną próbę ratunku - podlałam. Po 15 minutach, kiedy nie tylko wchłonęły to, co miały w doniczce, ale też tę wielką kałużę z parapetu, którą jak zwykle miałam zaraz wytrzeć, ale jak zwykle zapomniałam, wiedziałam już, że to właściwy trop. Kupiły sobie kolejną, jak się okazało, kluczową dobę życia w Chatynce. Kolejnego dnia już ich nie poznałam. Ze starcia ze mną wyszły prawie bez skazy.

Przybyło nam też jeszcze trochę innego zielonego, szybko tracącego ten kolor. Gwoli ścisłości - wszystko jest u nas krócej niż tydzień, więc jeszcze się nie przywiązuję.

Strefa Gnomowa

W sumie z nowości to tylko plakat edukacyjny od Lupio. Reszta była od dawna, ale dopiero niedawno zawisła.



Plakat podobał mi się od dawna, ale skusiłam się dopiero przy okazji ostatniej promocji, kiedy zgarnęłam go za grosze. Bardzo lubię takie promo, kiedy przesyłka jest droższa od samych zakupów. Nic to, że funkcji edukacyjnej pewnie przyjdzie poczekać jeszcze ze trzydzieści lat, sądząc po postępach lingwistycznych Gnoma ("Powiedz <<kocyk>>" "<odgłos duszącego się silnika, churgot>-cyk!" radość i duma).

Łupy wielkanocne

Nazwijcie mnie opóźnioną, ale Tigera odkryłam stosunkowo niedawno, mimo licznych rekomendacji. Odkryłam i pokochałam. I korzystając z okazji zdalnie (czyli przesyłając wytyczne Matce Najlepszej wybierającej się do centrum handlowego) dokonałam zakupu paru rzeczy z kolekcji wielkanocnej. U nas co prawda jeszcze nie zawisły, ale szczęśliwa kolekcja wydaje się na tyle uniwersalna, że nie powinny się przeterminować. Półki, nie zając (wielkanocny, nomen, omen).

Zieleń w łazience

Wielbię moje mydelniczki z Tigera, ale mam przeczucie (potwierdzone obserwacją), że nie są zbyt trwałe. Szybciej padną niż mi się znudzą. Więc się szarpnęłam i wydałam kolejne 12 złociszy na dwie nowe. Tym razem w nowej, białej odsłonie.

Kabina prysznicowa

Inna łazienka, ale ten sam żywy kolor. Nic to, że ciągle planujemy wstawić tu drzwi. Wszyscy wiemy, że szybko się to nie ziści. A czy można było odmówić tej zasłonie?! Mam poczucie, że jest przepłacona, ale po prostu musiałam.



Gnomiszcze

Hejo, gnomowe kopytka też zostały w tym miesiącu doinwestowane (podwójnie!). Będzie skakane po kałużach.


A dla sfatygowanych, leniwych kopytek pojazd nogo-bieżny


No i tego Wam życzę - co by wszystkim nam w kwietniu było lżej!

Jak przy stole, tak w łóżku; jak w tańcu, tak w życiu! Tako głosi powiedzenie ludowe i nie sądzę, żeby przeceniało rolę stołu w każdej rodzinie. Tak i u nas stół wprowadził małą rewolucję.

Stół to obiekt moich ostatnich zachwytów i wielkiej dumy i tym samym myślę sobie, że zasłużył na zupełnie oddzielny wpis. Zastąpił nam mały koszmarek, przy którym, do tej pory przyszło nam zjadać posiłki. Mimo moich niemałych starań i inwestycji w obrusy, mających funkcje maskujące, nie mogłam przymknąć na niego oka.

Jak to u nas, wiele bojów musiałam stoczyć, żeby zastąpić go czymś docelowym. Dla Ojca Gnoma niewątpliwą zaletą tamtego był jego nieduży rozmiar. Mi się marzył stół duży, taki co to, jak przy nim zasiąść na szczycie, nie słyszysz co mówi osoba po drugiej stronie. Ja i tak jestem z tych bardziej gburowatych, więc zwalniałoby mnie to trochę z obowiązku konwersacji. Ojciec Gnoma od początku był jednak na nie, nie dużym stołom, nie zagracaniu przestrzeni domowej, nie miejscu, w którym chciałam ten stół wstawić, tak rozmowom przy stole z każdym siedzącym biesiadnikiem (maksymalnie czteroma). No i nie niepotrzebnemu (w jego mniemaniu) wydawaniu kasy, ale ten argument niestety mu upadł, bo stół dostaliśmy w prezencie. I wierzcie, to jeden z lepszych prezentów, które dostałam w ostatnim czasie.

Po przestawieniu kanapy tak, żeby lepiej ogarniać z niej wzrokiem telewizor (to od początku był mój fortel, wyzbyć się jej z miejsca, w którym stała, a w której stać przecież powinien STÓŁ), Gnom Senior na dwa dni zapadł na ciężką depresję, co też zrobiliśmy z naszym salonem. Dwa kolejne dni patrzył ukradkiem spod brwi, ale jakoś już jakby z większym przekonaniem (faza pogodzenia). Dla pewności odczekałam jeszcze kolejne dwa dni, dając mu czas na przejście do fazy zaufania. Obdarzenia mnie ufnością, że wiem, co robię, mam plan i może wcale nie jest on taki zły. A potem w naszym domu pojawił się ON. Najprawdziwszy stół, żadna tam nędzna podróbka stołu strasząca nocami spod obrusa. I wtedy z ust Ojca Gnoma padło to jedno, najważniejsze słowo: ŁADNY. W jego ustach, nieskorych do komplementów, oszczędnie dawkujących zachwyt, niechętnie mówiących (a może wręcz niepotrafiących mówić) o swoich odczuciach estetycznych, odbieram to jako wyrazy największego uznania.

Jeśli pamiętacie, stół, który sobie kiedyś wymarzyłam wyglądał tak:

Nasz wygląda tak:

Potraficie wskazać trzy różnice?

Mamy gdzie jeść, mamy co brudzić i wreszcie mam miejsce na moją torebkę!

Ciężkie jest życie matki pracującej i urządzającej dom, ale jeszcze cięższe pracującego ojca, który musi wszystkim tym oczekiwaniom sprostać i samodzielnie wykonać. Wściekam się czasem, że tyle to wszystko trwa, a tymczasem sama z tematem rolet bujam się już od miesiąca. Łatwo dostrzec zadrę w oku bliźniego, ale nie belkę we własnym. Tato Gnoma, aj law ju, ajm sorry!

Za jedno muszę być wdzięczna telewizorowi - poruszył nas do działania (doceńcie mój wkład w przesunięcie kanapy) i zmobilizował do paru zmian.



Zmian, które pchnęły nas do przodu i nadały salonowi charakteru. Wreszcie poza kanapą doczekaliśmy się też innej, trwałej i własnej zabudowy. Ten salon to była trochę taka nasza pięta achillesowa, wprowadzaliśmy małe zmiany, które jednak zupełnie ginęły w sporej przestrzeni. Z drugiej strony ciężko nam było zebrać się za rzeczy większe, bo też wszystko co potrzebne mieliśmy, podstawowe potrzeby, na czym usiąść, przy czym zjeść i na co popatrzeć (na mnie), były zaspokojone. Potrzeba estetyzacji wnętrza jakoś zeszła na dalszy plan w obliczu codziennych obowiązków i kurczących się zasobów portfela. 

Nagląca potrzeba posiadania przez Ojca Gnoma telewizora wymusiła jednak w końcu kolejne meble. I choć nie zapalałam się do tego pomysłu, to cała ta otoczka wynagrodziła mi to z nawiązką.

Po kolei.

Pomalowaliśmy ścianę. Mam nadzieję, że Najwspanialszy Wykonawca wybaczy mi tę liczbę mnogą, ale wiadomo przecież, tak silnie identyfikuję się z nim w cierpieniu, że nie mogłoby być inaczej. W pomieszczeniu postawiłam głównie na jasne kolory, marzył mi się jakiś mocniejszy akcent. To ściana jeszcze telewizyjna, a docelowo telewizyjno - kozowa. Pomyślałam, gdzie, jeśli nie tam? Rozważałam machnięcie jeszcze jednej ściany, a przynajmniej jej części (do granicy symbolicznie wyznaczanej przez drzwi balkonowe), ale cieszę się, że na tym poprzestałam. To jednak byłoby o krok za daleko.

A w tych mebelkach najfajniejsze jest to, że jak już nam się trochę opatrzą, to je pomalujemy.... na pastelowo!

Kable i kolekcja młodego melomana z ambicjami

Dojrzeliśmy do kupna telewizora. Spokojnie, tylko do salonu. No i z tym dojrzewaniem, to głównie Ojciec Gnomiska, mi tam bez tego żyję się całkiem dobrze. Jeden morderca szarych komórek mniej, a przecież i tak nie ma czym szastać. Jego proces dojrzewania też przebiegał opornie, wiadomo, opór głównie dzięki mnie. Mój warunek, że telewizor okej, spoko, ale kable muszą być wkute w ścianę, na dość długi czas zabił cały entuzjazm. Myślałam, że na tyle skutecznie, że temat sam umrze śmiercią naturalną i w sumie dość długo wszystko przemawiało za tym, że faktycznie tak będzie. Aż tu nagle zaskoczenie, temat wraca, warunki wroga przyjęte.

I tu dopiero dla mnie zaczęły się prawdziwe schody. Strome i wysokie. Bo skoro telewizor, to przecież i jakieś zagospodarowanie tej w najbliższej okolicy. Skoro ugrałam już jedno, to trzeba kuć to żelazo i przeforsować jakiś mebel, co by pozbyć się w końcu z salonu plastikowej skrzynki z płytami winylowymi. Przepadłam więc w otchłani internetu zachodząc w głowę, jak ten kącik małego widza i melomana urządzić. Pomysłów mnóstwo, inspiracji morze zakładek. Ale co podobało się mi, nie zyskiwało akceptacji jego. I odwrotnie. Z pochwały godnym uporem forsował wszystko, co miało specjalne wycięcia na kable i na czym telewizor mógłby stać, zamiast zawisnąć. Wiecie do czego to zmierzało? Tak, tak, do ominięcia warunku nr 1. Względy estetyczne w jego taktyce zeszły na dalszy plan. Skoro już jednak raz tę bitwę wygrałam, to wcale nie zamierzałam wychodzić z okopów i poddać ziemię. Co to, to nie, mój podły charakter nigdy by na to nie pozwolił. Przeciwnik grał jeszcze trochę na zmęczenie i zanudzenie przeciwnika, ale drugi nie pozostawał dłużny.

Stopniowo odrzucaliśmy kolejne opcje, choć raz jeden, byliśmy już naprawdę blisko, kompromis na chwilę zapadł, żebym jednak następnego dnia znów zmieniła zdanie i cofnęła moją okejkę. Więc codziennie wertowałam te internety, podrzucałam kolejne pomysły ("nieeee, to nie, to mi się nie podoba"), aż spłynęło na nas olśnienie. (I tak, inicjatorem był Ojciec Gnoma, jeśli gdzieś wymsknęło mi się jakieś słowo narzekania na niego, to teraz zwracam cały honor.) Coś, czemu natychmiast oboje przyklasnęliśmy. Projekt DIY, ale nie na tyle trudny, żebyśmy tymi trzema lewymi i jedną prawą rączką sami nie podołali. Pełni zapału gotowi rzucić się w wir pracy, umorusać się i zarwać nockę, udaliśmy się do sklepu po niezbędne sprzęty. I w tym sklepie, w którym byliśmy już tysiąc razy, którego asortyment pod kątem mebli pod telewizor przejrzeliśmy bezskutecznie przynajmniej sto razy i którego katalog mogłabym już cytować z pamięci, wpadliśmy na to, co naszej koncepcji było bardzo bliskie.

Skończyło się tak, jak skończyć się musiało. Czyli kupiliśmy w końcu te meble, wewnętrzne leniuszki jak zwykle zwyciężyły. Dla własnych niespełnionych (z nadzieją na spełnienie) ambicji, uznaliśmy jednak, że zwalnia nas to tylko częściowo z tego naszego projektu. Zrealizujemy go i tak, dopełnimy tą naszą wizję, odpicujemy, pracą rąk własnych. Tyle, że musimy poczekać na telewizor. Zobaczyć całość kompozycji i wtedy zdecydować, gdzie jeszcze machniemy te nasze elementy. Na telewizor jednak nie starczyło już kasy. Zakup czeka na kolejny okres rozliczeniowy.


Edit: mamy TV! W dupie z podatkami, rachunkami i całą resztą. Świnko Peppo, nadchodzimy!