Zakupoholiczka ze mnie pierwsza klasa. Wydaje mi się, że niczego nie kupuje, nic nie przybywa, ale jak przychodzi do rachunku sumienia i podsumowania miesiąca, to łapię się za głowę i padam z wrażenia. Łupy ubraniowe Wam daruje, ale przed chatynkowymi padnijcie razem ze mną. Doceńcie, w trosce o Was i tak dokonałam ścisłej selekcji.

Flora

Flora w naszym domu to temat trudny i bolesny. Szczęśliwie (biorąc pod uwagę nasze wcześniejsze doświadczenia) z fauny chwilowo zrezygnowaliśmy. R.I.P. Bogusiu i Lucjanie. moje kochane szczury, wiedzcie, że nadal ciepło Was wspominam i nie mam żalu za przedwczesne zgony.

Jeśli o zgonach mowa, to bardzo żałuję, że nie udało mi się zrobić zdjęcia pamiątkowego, jak wyglądały te kwiaty po tygodniu w Chatynce. Przygasać zaczęły po raptem dwóch dniach. Nie wiedziałam, z przelania, z przesuszenia, czy z ogólnie niekorzystnego mikroklimatu? Na wszelki wypadek postawiłam na dalszą obserwację. Po tygodniu żałość była tak wielka, że już chciałam je wyrzucić, zwłaszcza, że zbiegło się to w czasie z odbiorem śmieci. Kto mieszka w domu, ten wie. Zaznaczona na czerwono i z wykrzyknikami data w kalendarzu, wieczór wcześniej wielki zryw i opróżnianie domu z wszystkiego, co przestało rokować. Kolejnego dnia załamka, kiedy reflektujesz się, że o czymś zapomniałaś, a śmieciarze następny raz przyjadą dopiero za.... a nawet szkoda gadać. Prędzej zaśmiardniemy.

No więc z taką motywacją już niosłam te kwiaty do kontenera. W ostatniej chwili litość wzięła górę i podjęłam jeszcze jedną próbę ratunku - podlałam. Po 15 minutach, kiedy nie tylko wchłonęły to, co miały w doniczce, ale też tę wielką kałużę z parapetu, którą jak zwykle miałam zaraz wytrzeć, ale jak zwykle zapomniałam, wiedziałam już, że to właściwy trop. Kupiły sobie kolejną, jak się okazało, kluczową dobę życia w Chatynce. Kolejnego dnia już ich nie poznałam. Ze starcia ze mną wyszły prawie bez skazy.

Przybyło nam też jeszcze trochę innego zielonego, szybko tracącego ten kolor. Gwoli ścisłości - wszystko jest u nas krócej niż tydzień, więc jeszcze się nie przywiązuję.

Strefa Gnomowa

W sumie z nowości to tylko plakat edukacyjny od Lupio. Reszta była od dawna, ale dopiero niedawno zawisła.



Plakat podobał mi się od dawna, ale skusiłam się dopiero przy okazji ostatniej promocji, kiedy zgarnęłam go za grosze. Bardzo lubię takie promo, kiedy przesyłka jest droższa od samych zakupów. Nic to, że funkcji edukacyjnej pewnie przyjdzie poczekać jeszcze ze trzydzieści lat, sądząc po postępach lingwistycznych Gnoma ("Powiedz <<kocyk>>" "<odgłos duszącego się silnika, churgot>-cyk!" radość i duma).

Łupy wielkanocne

Nazwijcie mnie opóźnioną, ale Tigera odkryłam stosunkowo niedawno, mimo licznych rekomendacji. Odkryłam i pokochałam. I korzystając z okazji zdalnie (czyli przesyłając wytyczne Matce Najlepszej wybierającej się do centrum handlowego) dokonałam zakupu paru rzeczy z kolekcji wielkanocnej. U nas co prawda jeszcze nie zawisły, ale szczęśliwa kolekcja wydaje się na tyle uniwersalna, że nie powinny się przeterminować. Półki, nie zając (wielkanocny, nomen, omen).

Zieleń w łazience

Wielbię moje mydelniczki z Tigera, ale mam przeczucie (potwierdzone obserwacją), że nie są zbyt trwałe. Szybciej padną niż mi się znudzą. Więc się szarpnęłam i wydałam kolejne 12 złociszy na dwie nowe. Tym razem w nowej, białej odsłonie.

Kabina prysznicowa

Inna łazienka, ale ten sam żywy kolor. Nic to, że ciągle planujemy wstawić tu drzwi. Wszyscy wiemy, że szybko się to nie ziści. A czy można było odmówić tej zasłonie?! Mam poczucie, że jest przepłacona, ale po prostu musiałam.



Gnomiszcze

Hejo, gnomowe kopytka też zostały w tym miesiącu doinwestowane (podwójnie!). Będzie skakane po kałużach.


A dla sfatygowanych, leniwych kopytek pojazd nogo-bieżny


No i tego Wam życzę - co by wszystkim nam w kwietniu było lżej!

Jak przy stole, tak w łóżku; jak w tańcu, tak w życiu! Tako głosi powiedzenie ludowe i nie sądzę, żeby przeceniało rolę stołu w każdej rodzinie. Tak i u nas stół wprowadził małą rewolucję.

Stół to obiekt moich ostatnich zachwytów i wielkiej dumy i tym samym myślę sobie, że zasłużył na zupełnie oddzielny wpis. Zastąpił nam mały koszmarek, przy którym, do tej pory przyszło nam zjadać posiłki. Mimo moich niemałych starań i inwestycji w obrusy, mających funkcje maskujące, nie mogłam przymknąć na niego oka.

Jak to u nas, wiele bojów musiałam stoczyć, żeby zastąpić go czymś docelowym. Dla Ojca Gnoma niewątpliwą zaletą tamtego był jego nieduży rozmiar. Mi się marzył stół duży, taki co to, jak przy nim zasiąść na szczycie, nie słyszysz co mówi osoba po drugiej stronie. Ja i tak jestem z tych bardziej gburowatych, więc zwalniałoby mnie to trochę z obowiązku konwersacji. Ojciec Gnoma od początku był jednak na nie, nie dużym stołom, nie zagracaniu przestrzeni domowej, nie miejscu, w którym chciałam ten stół wstawić, tak rozmowom przy stole z każdym siedzącym biesiadnikiem (maksymalnie czteroma). No i nie niepotrzebnemu (w jego mniemaniu) wydawaniu kasy, ale ten argument niestety mu upadł, bo stół dostaliśmy w prezencie. I wierzcie, to jeden z lepszych prezentów, które dostałam w ostatnim czasie.

Po przestawieniu kanapy tak, żeby lepiej ogarniać z niej wzrokiem telewizor (to od początku był mój fortel, wyzbyć się jej z miejsca, w którym stała, a w której stać przecież powinien STÓŁ), Gnom Senior na dwa dni zapadł na ciężką depresję, co też zrobiliśmy z naszym salonem. Dwa kolejne dni patrzył ukradkiem spod brwi, ale jakoś już jakby z większym przekonaniem (faza pogodzenia). Dla pewności odczekałam jeszcze kolejne dwa dni, dając mu czas na przejście do fazy zaufania. Obdarzenia mnie ufnością, że wiem, co robię, mam plan i może wcale nie jest on taki zły. A potem w naszym domu pojawił się ON. Najprawdziwszy stół, żadna tam nędzna podróbka stołu strasząca nocami spod obrusa. I wtedy z ust Ojca Gnoma padło to jedno, najważniejsze słowo: ŁADNY. W jego ustach, nieskorych do komplementów, oszczędnie dawkujących zachwyt, niechętnie mówiących (a może wręcz niepotrafiących mówić) o swoich odczuciach estetycznych, odbieram to jako wyrazy największego uznania.

Jeśli pamiętacie, stół, który sobie kiedyś wymarzyłam wyglądał tak:

Nasz wygląda tak:

Potraficie wskazać trzy różnice?

Mamy gdzie jeść, mamy co brudzić i wreszcie mam miejsce na moją torebkę!

Ciężkie jest życie matki pracującej i urządzającej dom, ale jeszcze cięższe pracującego ojca, który musi wszystkim tym oczekiwaniom sprostać i samodzielnie wykonać. Wściekam się czasem, że tyle to wszystko trwa, a tymczasem sama z tematem rolet bujam się już od miesiąca. Łatwo dostrzec zadrę w oku bliźniego, ale nie belkę we własnym. Tato Gnoma, aj law ju, ajm sorry!

Za jedno muszę być wdzięczna telewizorowi - poruszył nas do działania (doceńcie mój wkład w przesunięcie kanapy) i zmobilizował do paru zmian.



Zmian, które pchnęły nas do przodu i nadały salonowi charakteru. Wreszcie poza kanapą doczekaliśmy się też innej, trwałej i własnej zabudowy. Ten salon to była trochę taka nasza pięta achillesowa, wprowadzaliśmy małe zmiany, które jednak zupełnie ginęły w sporej przestrzeni. Z drugiej strony ciężko nam było zebrać się za rzeczy większe, bo też wszystko co potrzebne mieliśmy, podstawowe potrzeby, na czym usiąść, przy czym zjeść i na co popatrzeć (na mnie), były zaspokojone. Potrzeba estetyzacji wnętrza jakoś zeszła na dalszy plan w obliczu codziennych obowiązków i kurczących się zasobów portfela. 

Nagląca potrzeba posiadania przez Ojca Gnoma telewizora wymusiła jednak w końcu kolejne meble. I choć nie zapalałam się do tego pomysłu, to cała ta otoczka wynagrodziła mi to z nawiązką.

Po kolei.

Pomalowaliśmy ścianę. Mam nadzieję, że Najwspanialszy Wykonawca wybaczy mi tę liczbę mnogą, ale wiadomo przecież, tak silnie identyfikuję się z nim w cierpieniu, że nie mogłoby być inaczej. W pomieszczeniu postawiłam głównie na jasne kolory, marzył mi się jakiś mocniejszy akcent. To ściana jeszcze telewizyjna, a docelowo telewizyjno - kozowa. Pomyślałam, gdzie, jeśli nie tam? Rozważałam machnięcie jeszcze jednej ściany, a przynajmniej jej części (do granicy symbolicznie wyznaczanej przez drzwi balkonowe), ale cieszę się, że na tym poprzestałam. To jednak byłoby o krok za daleko.

A w tych mebelkach najfajniejsze jest to, że jak już nam się trochę opatrzą, to je pomalujemy.... na pastelowo!

Kable i kolekcja młodego melomana z ambicjami

Dojrzeliśmy do kupna telewizora. Spokojnie, tylko do salonu. No i z tym dojrzewaniem, to głównie Ojciec Gnomiska, mi tam bez tego żyję się całkiem dobrze. Jeden morderca szarych komórek mniej, a przecież i tak nie ma czym szastać. Jego proces dojrzewania też przebiegał opornie, wiadomo, opór głównie dzięki mnie. Mój warunek, że telewizor okej, spoko, ale kable muszą być wkute w ścianę, na dość długi czas zabił cały entuzjazm. Myślałam, że na tyle skutecznie, że temat sam umrze śmiercią naturalną i w sumie dość długo wszystko przemawiało za tym, że faktycznie tak będzie. Aż tu nagle zaskoczenie, temat wraca, warunki wroga przyjęte.

I tu dopiero dla mnie zaczęły się prawdziwe schody. Strome i wysokie. Bo skoro telewizor, to przecież i jakieś zagospodarowanie tej w najbliższej okolicy. Skoro ugrałam już jedno, to trzeba kuć to żelazo i przeforsować jakiś mebel, co by pozbyć się w końcu z salonu plastikowej skrzynki z płytami winylowymi. Przepadłam więc w otchłani internetu zachodząc w głowę, jak ten kącik małego widza i melomana urządzić. Pomysłów mnóstwo, inspiracji morze zakładek. Ale co podobało się mi, nie zyskiwało akceptacji jego. I odwrotnie. Z pochwały godnym uporem forsował wszystko, co miało specjalne wycięcia na kable i na czym telewizor mógłby stać, zamiast zawisnąć. Wiecie do czego to zmierzało? Tak, tak, do ominięcia warunku nr 1. Względy estetyczne w jego taktyce zeszły na dalszy plan. Skoro już jednak raz tę bitwę wygrałam, to wcale nie zamierzałam wychodzić z okopów i poddać ziemię. Co to, to nie, mój podły charakter nigdy by na to nie pozwolił. Przeciwnik grał jeszcze trochę na zmęczenie i zanudzenie przeciwnika, ale drugi nie pozostawał dłużny.

Stopniowo odrzucaliśmy kolejne opcje, choć raz jeden, byliśmy już naprawdę blisko, kompromis na chwilę zapadł, żebym jednak następnego dnia znów zmieniła zdanie i cofnęła moją okejkę. Więc codziennie wertowałam te internety, podrzucałam kolejne pomysły ("nieeee, to nie, to mi się nie podoba"), aż spłynęło na nas olśnienie. (I tak, inicjatorem był Ojciec Gnoma, jeśli gdzieś wymsknęło mi się jakieś słowo narzekania na niego, to teraz zwracam cały honor.) Coś, czemu natychmiast oboje przyklasnęliśmy. Projekt DIY, ale nie na tyle trudny, żebyśmy tymi trzema lewymi i jedną prawą rączką sami nie podołali. Pełni zapału gotowi rzucić się w wir pracy, umorusać się i zarwać nockę, udaliśmy się do sklepu po niezbędne sprzęty. I w tym sklepie, w którym byliśmy już tysiąc razy, którego asortyment pod kątem mebli pod telewizor przejrzeliśmy bezskutecznie przynajmniej sto razy i którego katalog mogłabym już cytować z pamięci, wpadliśmy na to, co naszej koncepcji było bardzo bliskie.

Skończyło się tak, jak skończyć się musiało. Czyli kupiliśmy w końcu te meble, wewnętrzne leniuszki jak zwykle zwyciężyły. Dla własnych niespełnionych (z nadzieją na spełnienie) ambicji, uznaliśmy jednak, że zwalnia nas to tylko częściowo z tego naszego projektu. Zrealizujemy go i tak, dopełnimy tą naszą wizję, odpicujemy, pracą rąk własnych. Tyle, że musimy poczekać na telewizor. Zobaczyć całość kompozycji i wtedy zdecydować, gdzie jeszcze machniemy te nasze elementy. Na telewizor jednak nie starczyło już kasy. Zakup czeka na kolejny okres rozliczeniowy.


Edit: mamy TV! W dupie z podatkami, rachunkami i całą resztą. Świnko Peppo, nadchodzimy!

Halo, przerwa w nadawaniu spowodowana odcięciem od internetu. Ale już do Was wracam. Z nowym transferem i siłami. Tak to jest, kiedy mieszka się w miejscu, gdzie żadna cywilizowana sieć jeszcze nie dotarła, a przyzwyczajona do transferu zawsze i wszędzie w dwa tygodnie wykorzystałam cały pakiet na miesiąc. W komórce i domowym fifirifi. Szejm on mi.

Miało to jednak i swoje dobre strony. Skupiłam się bardziej na tu i teraz. Tak bywa, kiedy macie do czynienia z nałogowcem. Odkryłam, że wreszcie w Chatynce czuję się u siebie. To nawet mało powiedziane. Jak w domu, pani na włościach, cesarzowa, pani mistrowa od porządków, dyrektor zarządzająca. 

Robię sobie plany małe i duże i zarządzam czasem innych domowników. Czym może nie zawsze są zachwyceni, ale w końcu jeszcze mi za to podziękują, prawda? Planuję, egzekwuję i popijam kawą, czyli robię wszystko to, do czego zostałam stworzona. Chatynka rozkwita, a ja wraz z nią. No i wiosna idzie.

Na pierwsze miejsce w Chatynce wciąż wybijają się jednak zabawki. Kiedy mieszkaliśmy na 46 metrach strasznie uwierały mnie te gnomiskowe sprzęty w salonie. Marzyłam, że kiedy się przeniesiemy na metraż plus size, w końcu zarządzę jasny podział i oddziele strefę dziecięcą od dorosłej. Bez sukcesów.

W Chatynce zabawki są wszędzie. A pisząc wszędzie, naprawdę mam na myśli WSZĘDZIE. Walają się po salonie, barykadują wejście do kuchni, obecne w sypialni, na schodach, pod schodami, przy schodach, w obu łazienkach. Ładują mi się do pralki, nigdy nie wiem, co z niej po praniu wyciągnę i w jakim kolorze. Nurkuję w koszu z kosmetykami po mydło, a wyciągam kaczuszkę. Nigdy nie wiesz co i gdzie cię spotka, kiedy się potkniesz i jak daleko tym pociągiem zajedziesz, byle nie na urazówkę. Mimo wszystko ma to swój urok i na większej przestrzeni jakoś mniej boli, tak po prostu. Gdzie nie spojrzeć, widać, że mieszka z nami dziecko. Przychodzi jednak ta święta pora snu, przed którą Gnomiszcze bierze pudło i szorując nim po całym salonie zbiera ten swój dobytek. Taki dorosły, taki obowiązkowy chciałoby się rzec, ale jednak bez naszego rodzicielskiego wsparcia by się to nie udało. To nie jego nadzwyczajna cecha charakteru, ale nasz upór. Bardzo mocna wierzę jednak, że ten szlachetny charakter jeszcze nam się kiedyś objawi. Póki co czekamy.

Zalety:

1. Schody - nie masz czasu / kasy na fitness? Nie szkodzi. Łydka robi się sama. Dodajcie do tego wymachy rękoma i ATB odbębnione.

2. Gnomiszcze nigdy się nie nudzi. Całymi dniami może wędrować po schodach.

3. Brudzi się tyle samo, ale rozkłada się na większej przestrzeni. Efekt? Brud tak nie wali po oczach.

4. A jak już zacznie walić, to łatwiej przekonać Dyrektora Finansowego Chatynki do outsourcowania sprzątania. Znaczy bezkarnie można sobie pozwolić na kogoś, kto ogarnie ten pierdolnik i nikt nie patrzy na ciebie z wyrzutem, żeś leń i syfiara.

5. Suszenie prania wreszcie przestało być aktem publicznym. Nikt z gości nie zagląda mi już w schnące gacie. Salon zyskał autonomię jako strefa wolna od prania. Od jakiegoś czasu "suszarnia" to jedno z moich ulubionych, nowo poznanych słów.

6. Jest pięknie.
7. Typowy weekend typowej rodziny mija na zakupach i składaniu mebli. Mimo wszystko rodzinnie. Wręcz konsolidująco.

Wady:

1. Schody. Non stop schody. Góra, dół, góra, dół. Normalnie wędrówki ludów. Gdybyście kiedyś zapytali mnie, co robiłam przez cały dzień, najpewniej odpowiedziałabym, że chodziłam po schodach. Czemu zawsze to, czego w danej chwili najbardziej potrzebuję, znajduje się na zupełnie innym poziomie?

2. Odkurzenie i mycie podłóg zajmuje tyle, co onegdaj posprzątanie całego mieszkania, z wliczoną przerwą na kawę i odświeżenie fejsika.

3. Patrz pkt. 2 "zalety"

4. Znoszenie przedmiotów z góry / wnoszenie na górę wymaga dywersyfikacji dostaw. Zwłaszcza zakładając, że podróżujesz z Gnomem. W wariancie A przynajmniej jedną rękę zajmuje Gnomiszcze, w wariancie B Gnomiszcze pokonuje schody samodzielnie, co i tak zajmuje przynajmniej jedną rękę (asekuracja) i wymaga dużego skupienia (bystre oko i zdolność szybkiego reagowania)

4. Konieczność podszkolenia się z logistyki. Pierwsza zasada - nie pokonywać dużych dystansów bez maksymalnego załadunku (eliminujemy tak zwane "wolne przebiegi"). Rachunek sumienia przed wyruszeniem w drogę - wspięcie się na górny poziom, a zaraz potem uświadomienie sobie, że czegoś zapomnieliśmy, wraca nas do punktu wyjścia. Tym samym pilnik już trzeci dzień zalega na stole w salonie. Najpewniej dotrwa tam spokojnie, aż Ojcu Gnoma odrosną paznokcie (tak, Ojciec Gnoma oprawia swoje Gnomowe szpony pilnikiem, ale cóż, wiecie, nikt nie jest idealny...)

5. Weźcie to zapełnijcie. Mieszkasz sobie spokojnie już drugi miesiąc, przedmiotów przybywa, kasa topnieje, wydaje ci się, że masz wszystko. A potem otwierasz oczy i co widzisz? Gołe ściany, puste konto i puste pokoje. Tylko garderoba zapełniona. Czary?

6. Na logikę - im więcej miejsca, tym więcej, no właśnie, miejsca. Czyli wszystko powinno dać się upchnąć. Tylko dlaczego większość twojego dobytku nadal jest skitrana po rodzinie, a kanciapy od tygodnia się nie domykają?
7. Tydzień temu była wypłata. Chwila, zaraz, gdzie się podziały nasze pieniądze?!
8. Internet. Tu można szukać odpowiedzi na pytanie postawione punkt wyżej. Największy przyjaciel człowieka żyjącego na obrzeżach i cierpiący na wieczny niedoczas. To jednak bardzo fałszywy przyjaciel (ponownie patrz pkt 7). No i zdecydowanie za często się kończy.

Pozornie więcej wad. Ale wiecie, parafrazując klasyka, rozchodzi się o to, żeby te minusy, nie przysłoniły nam plusów.