Pierwsze dni w Chatynce, wreszcie na swoim. Bez telewizji, bez internetu, w ograniczonym składzie meblowym i z minimalnym budżetem. Ale w końcu u siebie. Co z tego, że syf, skoro własny. Powoli urządzamy się na swoim, choć jeszcze czuję się gościem we własnym domu i pewnie sporo czasu minie, zanim to uczucie się zmieni. 

Ojciec Gnomiska w pracy, Gnomiszcze chodzi na kilka godzin do żłobka, a ja spędzam każdą wolną chwilę na obgryzaniu z nerwów paznokci, pospiesznym sprzątaniu, załatwianiu zaległości i gonieniu własnego ogona. 

Żłobkowy dream team. Bez świni ani rusz.

Od poniedziałku wracam do pracy i boleśnie odczuwam, jak ten mój czas się kończy. Wręcz namacalnie czuję, jak mija każda sekunda, która przybliża mnie do zamknięcia bezpowrotnie jakiegoś rozdziału i powrotu do sztywnych biurowo-korporacyjnych ram. Nie tylko nie czuję się gotowa, ale wręcz zagubiona. Po głowie tłucze mi się milion wątpliwości i pytań, w tym to najważniejsze, jak ja to sobie wszystko zorganizuję. Choć wiem, że moja obecna sytuacja bytowa, nie jest w żaden sposób wyjątkowa. Bycie dorosłym ssie.

Mam wrażenie, jakby z dnia na dzień nasz kalendarz się zapełniał, lista rzeczy do zrobienia się wydłużała, czas kurczył, a my tylko się starzeli. Znacie to? Znów budzę się z ręką w nocniku, że PIT*, że rachunki, że lekarz, zakupy, a to wszystko na wczoraj. Tymczasem ja utknęłam gdzieś z mopem, między jedną, a drugą łazienką. 

Chciałabym zrobić w Chatynce mnóstwo rzeczy, a tymczasem doznałam jakiegoś paraliżu. Jadę do sklepu po tysiąc rzeczy, a wracam z jedną pierdołą (i milionem pięknych, choć nikomu niepotrzebnych skarbów). Wybór fotela czy kanapy do pokoju Gnomiska mnie przerasta. No właśnie, nawet nie zdecydowałam, czy bardziej fotel, czy bardziej kanapa. Marzy mi się udekorowanie ścian w jego pokoiku, ale nie robię absolutnie niczego, bo brakuje mi planu rozstawienia mebli. Swoją drogą brakuje mi też tych mebli. Klops, zawieszenie i problemy z decyzyjnością. Rażą mnie chatynkowe niedoróbki, ale boję się, że cały wcześniejszy zapał zapadł się gdzieś pod ziemię i przyjdzie mi się z nimi zaprzyjaźnić na dłużej. Mam tysiąc pomysłów na minutę, ale nie potrafię sobie tego w głowie uporządkować, rozplanować i wziąć się za realizację. Więc dalej wywijam tylko tym mopem, bo widać, to wychodzi mi najlepiej.

W sumie to wszystko sprowadza się do tego, że brakuję mi listy. Jednej, porządnej, scalonej. Póki co notuje sobie chaotycznie wszystko, co mi wpadnie do łba w tysiącu różnych miejsc, a następnie natychmiast o nich zapominam. 

Ale rozpisałam się, a nie taki był temat. Miało być o tym, jak to Chatynka pięknieje nam z dnia na dzień, a wszyscy odwiedzający pieją z zachwytu i mówią, że zdjęcia tego nie oddają (co w wolnym tłumaczeniu oznacza ni mniej, ni więcej tyle, że dupa ze mnie, a nie fotograf). I o tym, że czasem, jak Gnom zaśnie, jest chwila, żeby spokojnie wypić łyk wina. 

No pięknieje, co?

A jeśli o gościach mowa, to dzięki jednemu Chatynka jest bogatsza o taką piękną tackę! Dzięks! Moje drzwi zawsze stoją otworem!

Z moich problemów dnia powszedniego:

Schody kiedyś mnie wykończą. Myślałam, że mam już jako taki trening wyniesiony z domu Matki Najlepszej, ale jednak nie. Góra, dół, góra, dół. Brakuje tylko środka („środek: stół”). Zawsze kiedy za coś się biorę, okazuje się, że absolutnie niezbędna rzecz znajduje się na zupełnie innym poziomie.

Przez dwa dni myłam się w zimnej wodzie, bo nie potrafiłam ogarnąć prysznica. Tak, wiem, powstrzymajcie się od komentarzy. Wystarczy mi już to, co przeżyłam, a co jeszcze żywe jest w mej pamięci. Plus tamte obawy, że tak będzie już zawsze.

Mam dużą zmywarkę i małą rodzinę. Do tej pory żyłam w jakimś dziwnym przekonaniu, że dla małej rodziny, w dodatku mało gotującej, mała zmywarka to i tak luksus. Jakże się myliłam! Luksus to jest teraz, kiedy w końcu nie muszę jej codziennie włączać. Jaram się!

Mam też pralkę (a co!). Wczoraj wstawiłam ją pierwszy raz i z niecierpliwością czekam, aż moje inauguracyjne chatynkowe pranie wyschnie.

Mam dużą ścianę pomalowaną farbą kredową, mam kredę, mam Gnoma. Czyli wydawałoby się wszystkie niezbędne elementy, które wystarczy tylko połączyć. Ale jednego nie mam: odwagi. 

* Spokojnie, Wy macie jeszcze trochę czasu. To tylko mnie zaraz będzie ścigał US z tytułu wynajmu mieszkania.

Końcówka to taki dobry moment na małe podsumowanie i rachunek sumienia. Chodzę po SWOJEJ (oddajmy sprawiedliwość: i banku) Chatynce i się zachwycam. Jaram się całością, jaram się tym co przed nami, jaram się drobnymi elementami. Planuję co przed nami, kolejne kroki, kolejne wisienki na tym moim słodkim torcie.

Czy coś bym jednak zmieniła? Tak. Całe mnóstwo. I to już teraz, na tym etapie. Choć efekt końcowy mnie powala, to są rozwiązania, na które nie starczyło pieniędzy, wyobraźni czy samozaparcia. Podejrzewam jednak, że co bym nie zrobiła, jakbyśmy na głowie nie stawali i kasą nie srali, to taka pełna satysfakcja, to chyba stan ducha zwyczajnie nieosiągalny. Można się zbliżać i my jesteśmy bardzo blisko, ale łbem o nią nigdy nie zahaczymy.

Kuchnią jaram się niesamowicie, ale czegoś mi w niej jednak brakuje. Mam nadzieję, że tylko wyposażenia, tego wszystkiego co sprawia, że kuchnia wygląda jak kuchnia. Nawet katalogi przecież nie pokazują surowych wnętrz. Brakuje tego zagospodarowania, nie czuć ręki pani, czy pana domu. Póki co jedna kawiarka na stanie dodaje domowego klimatu, ale biorąc pod uwagę metraż pomieszczenia, jedna kawiarka kuchni nie czyni.

Garderoba to moja osobista porażka. Traktuję ją też w kategorii porażki związkowej. Niejasne wytyczne przekazane Ojcu Gnomiszcza, co można też interpretować jako problemy komunikacyjne w naszym związku, niezrozumienie i jednak pewne poleganie na męskiej znajomości tematu przechowywania ubrań. To wszystko przełożyło się na znaczne obniżenie funkcjonalności tego pomieszczenia. Na pocieszenie, nie są to rzeczy nieodwracalne i wszystko jeszcze można uratować.

Ściany w pokoju Gnomiszcza. Miało być szaro, wyszło błękitnie. Jeśli mogę Wam coś doradzić, tak wiecie, od serca, z pozycji osoby wiekowej i mocno doświadczonej życiowo (czyt.: życie mnie trochę przeczołgało), to nie wybierajcie farb przez internet, mając za podgląd ekran laptopa. To się nie sprawdza. Pozdrawiam, Wasza Ciocia Dobra Rada.

Nie to że kolor jest brzydki. Jemu samemu nie mam niczego do zarzucenia. To nic osobistego, serio. Psuje mi tylko ogólną koncepcję, w której to błękitów było już pod dostatkiem. Tyle, że w meblach i dodatkach. Dodajcie do tego niebieskie ściany i sami rozumiecie. No ileż można srać na błękitno?

Nie poddaje się jednak i myślę, co by z tymi ścianami zrobić. Już mi się nie spieszy, grunt pod nogami się nie pali, więc podchodzę do sprawy na spokojnie. Szukam tapety, co to skradnie moje serce i nie wyczyści portfela. Póki co nie znalazłam niczego, co spełnia oba te założenia. 

To był dla mnie ważny pod wieloma względami tydzień.

Po pierwsze, bo schody. Czyli ten ostatni krok, który dzielił nas od przeprowadzki. Wiecie, niby coś tam było, niby można było wejść i to nawet nie łamiąc sobie ręki, ani nogi. Ale jednak powiedzcie to 1,5 rocznemu Gnomisku. Obrócisz się, na ułamek sekundy stracisz go z pola widzenia, a ten już gdzieś daleko, cholera wie gdzie. Teraz dodajcie sobie do tego dużo otwartych przestrzeni. Dziecko-tornado i potencjalnie niebezpieczne obszary w domu. Czyli po prostu strach. Bez gotowych schodów, barierek, zasieków i elektrycznego pastucha ani rusz. Niby powtarzam srajdowi ciągle, że " zasady BHP przede wszystkim", ale on na to tylko "BE" i śmieje mi się w twarz. Cudnie mieć osiemnaście miesięcy i fiu bździu we łbie. Bardzo mu tego stanu ducha zazdroszczę.

No ale wracając do schodów, miały być do końca tego tygodnia, ale wiecie, tyle razy już sobie w głowie wyznaczałam terminy, że po prostu przestałam się już na cokolwiek nastawiać i nie chciałam niczego zapeszać.

Ale są! I jest pięknie, nieprawdaż?




Ok, są jeszcze jakieś niedoróbki, ale co zrobić, czas nas ciśnie. Trochę mam obawy, że jak teraz przymkniemy na nie oko, to zostaną z nami przez najbliższe trzydzieści lat. Ale po prostu nie mamy wyjścia.

Druga sprawa, to w pewnym sensie moje "wyjście poza strefę komfortu" jak to nazwała pewna cudowna dziewczyna - Marta z bloga Veganama. Pewnie nie muszę jej przedstawiać, ale jednak jeśli jeszcze jej nie znacie, to z całą pewnością powinniście to szybko nadrobić. Ja sama poznałam ją dzięki blogosferze i jeśli z tym wiąże się pisanie bloga, to jak dla mnie rewelacja! Marta wykonała kawał dobrej (to mało powiedziane!) roboty robiąc mi sesję zdjęciową. Jednocześnie było to nasze pierwsze (bardzo owocne) spotkanie na żywo. A wiecie jak to się ma do wychodzenia z tej mojej strefy komfortu? No więc raz że dopiero co poznałam dziewczynę (a łatwość nawiązywania relacji jednak nigdy nie były moją dobrą stroną, choć wierzcie, ciągle nad tym pracuję), a dwa że dałam jej się rozebrać! OK, może nie tak całkiem, ale jednak. Więc zrzuciłam to i owo i z pełną pewnością siebie pozowałam jej do zdjęć, które podbiją kiedyś blogosferę. I nie będzie to moja zasługa, ale rzeczonej pani fotograf właśnie. I Feminine, która robiąc mi makijaż, dodała mi tysiąc punktów do pewności siebie! Wam obu bardzo dziękuję i ile bym się nie nadziękowała, obawiam się, że nigdy nie będzie dość. A sobie gratuluje odwagi :) I po cichu liczę, że to dopiero początek.

Następna sprawa to żłobek. I tu niestety nadal walczymy i nadal cierpimy. Póki co żłobek jest super, jeśli jest mama. Jak znika, to o dupę potłuc ta cała zabawa. Wierzę, bardzo głęboko wierzę, że to wszystko kwestia czasu, którego mamy jeszcze dwa tygodnie. Ale jednocześnie czuję, że po zaledwie czterech dniach potrzebuję już kozetki u psychiatry.

W tym tygodniu były też moje kolejne osiemnaste urodziny. W tym roku darowałam sobie szalone obchody, szalony szoping, czyli najlepszy prezent ode mnie dla mnie (choć wierzę, że to jeszcze kiedyś nadrobię). W tym roku moim prezentem jest Chatynka i cały wkład Ojca Gnomiska w to, żeby mieszkało nam się tam najpiękniej. Jego cierpliwość do moich pomysłów, nagłych zmian i ogólnego maruderstwa.

Odpicowujemy, a w zasadzie niezmiennie odpicowuje Ojciec Gnomiszcza, ostatnie drobiazgi, przymierzamy się do finalnego sprzątania i przebieramy nóżkami do przeprowadzki. Przed nami wielkie zmiany, wielka Chatynka, wielki mój come back do pracy i wielka żłobkowa rewolucja w życiu Gnomiątka. Ale brnę w to wiedząc, że mam na kogo liczyć i na kimś się wesprzeć.

Ostatnimi czasy mam niezwykle bogate życie nocne. 

Gnomisko chrapie jak stary. Stary chrapie jak lokomotywa. Gnomisko ciągle się odkrywa. Pogrążony w najgłębszym śnie, nie wytrzyma pod przykryciem dłużej niż 15 minut. Jakiś imperatyw kategoryczny chyba. Rzuca mi się pod każdą kołdrą i nie ustanie, póki nie zedrze jej z siebie całkiem. Przybiera wtedy dumną pozycję spania zwaną przeze mnie pieszczotliwie "na Jezuska". Czyli rozwali się taki na płasko na plecach, nogi razem, ręce na szeroko. Bebzolisko wychodzi spod koszulki, bo przecież przy takich kształtach wszystkie piżamki rolują się na schabikach. Niby staram się olać, wrzucić sobie na luz, ale wiecie, zwyczajnie marznę od samego patrzenia. 

No więc tak sobie nocami leżę i dumam. Co zrobić, żeby mi jeden z drugim przestali wydawać odgłosy jak startujący samolot i jak skutecznie przykryć małą łajzę. Na jedno i drugie pytanie od razu nasuwa mi się odpowiedź w postaci taśmy naprawczej - tak, tak, tej grubej, czarnej i mocnej. Im dłużej nie śpię, tym bliżej jestem takiego ostatecznego rozwiązania.

Póki co jednak ostatkiem sił co noc przekręcam starszego do pozycji mniej chrapiącej, naciągam koszulkę na sadełko młodszego i ledwo tych dwóch ogarnę, to zaczyna mi się maraton: atak kaszlu, atak kataru i kolejne piętnaście minut udrażniania własnych dróg oddechowych, zanim będę się mogła oddać kochanej, słodkiej, upragnionej kimce. Ledwo się jednak sama ze sobą ogarnę, to mały Jezusek znów brzuch ma goły i stopy zimne, znów starszego trzeba przerolować na brzuch, bo aż ściany drżą w posadach. I tak w koło Macieju, matko Chrystusowa, nic, tylko sobie w ten łeb strzelić. Zaprawdę powiadam, zbiorę tylko trochę sił i jadę zaopatrzyć się w hurtowe ilości tej taśmy.

Dziś postanowiłam Was zasypać. Zapinajcie pasy i jazda!

Pamiętacie jak kiedyś wyglądał nasz mały pierdolnik na górze i jak rodził się w bólach?

dla przypomnienia

No to teraz wygląda tak: 

Trzy pokoje na górze, o których wielkość i układ trochę się martwiliśmy, wyszły nam naprawdę przestronne i funkcjonalne. Od lewej mamy więc pokój anonimowego bobasa, na wprost pokój Gnomiska, po prawej sypialnię. Poza zasięgiem wzroku jeszcze główna łazienka.

Obczajajcie.

Pokój anonimowego bobasa

Póki co bobasa nie ma nawet w planach, to samo z meblami. A może przerobimy go (spokojnie, mowa o pokoju, nie bobasie) na salę zabaw Gnomiszcza? Albo pokój pracy twórczej (czyt.: gabinet) seniorów rodu? Się jeszcze zobaczy.


Sypialnia



Znany Wam już żyrandol. Na podłodze parkiet dębowy. W kącie jedno okno, poza kadrem drugie. Wiele się tu już nie wydarzy. Wstawimy sobie materac, zmontujemy szafki nocne ze skrzynek po winie (nawet alkoholizm ma swoje dobre strony), a na matki boskiej pieniężnej może szarpniemy się na jakieś lampki do czytania. Od jakiegoś czasu chodzi też za mną coś na ścianę przy łóżku (tfu! materacu), wiecie, co by potraktować ten temat jako zagłówek. Coś w takim klimacie jak tutaj klik albo klik. Ja się jaram, ale zobaczymy, czy przepchnę ten temat dalej.

Na zdjęciu widok z garderoby.

A jeśli o niej mowa, to i tam powoli coś się ruszyło:


OK, powiedzmy to sobie jasno, imponująco jeszcze nie jest, ale jednak to nasze pierwsze DYI, tak że wrzućcie na cierpliwość i powściągnijcie swe rumaki. Jeszcze będzie pięknie.

Wiecie, długo rozważałam różne opcje. To spore pomieszczenie (plus minus 3,5 x 1,8 m), jednak z różnymi dziwnymi skosami, które trochę utrudniają maksymalne wykorzystanie przestrzeni. Finalnie zdecydowaliśmy się na montaż najprostszych elementów z Castoramy (linia "Shopline"). Wychodzi tanio i można sobie skombinować i samemu zbudować, co komu potrzebne, wedle zapotrzebowania. Wykalkulowałam sobie, że żeby zrobić sensowne przejście, a jednocześnie, żeby móc na tej rurce powiesić wieszaki, to optymalna odległość rury od ściany powinna wynieść 30 cm. Nie sprawdzałam tego po Ojcu Gnomiska, ale wierzę, że mogę mu zaufać w tym temacie (Hej, czy tylko mi ta odległość na zdjęciu wydaje się podejrzanie mała?).

Pokój Gnomiska



Duże pole do popisu, w planach działamy bez zakupu mebli, posiłkujemy się tym co mamy. Liczę więc na jakieś ciekawe DYI i inne wnętrzarskie low costy. A ta rolka, która się tu Wam objawiła, to nasz materac do sypialni, czyli jakby się dobrze zastanowić, jedyny mebel na tym poziomie. Póki co utknął tutaj, ale nie bójcie, przeturlamy go sobie potem na właściwe miejsce.

Wiecie, te kolory na zdjęciach są trochę przekłamane, ale jednak to intensywne (jak dla mnie) natężenie błękitu budzi we mnie pewien niepokój. Malowania już zdecydowanie nie chcę, wszyscy mamy go powyżej uszu. Tonować meblami, to wiele nie stonuję, biorąc pod uwagę stan mebli na dziś (i ten sam stan w perspektywie zapewne wielu kolejnych miesięcy).

To co, machniem mu jeszcze coś na ścianę? Hej, póki co to tylko etap poszukiwania inspiracji, nie wygrałam w totka, żeby płacić 1200 zł za tapetę! Ale popatrzeć przecież można: klik, klik, klik i klik.

A jak znacie godne polecenia miejsca, gdzie mogę w rozsądnej cenie trafić coś dla Gnomiszcza, dajcie znać, a z pewnością się odwdzięczę :)

Łazienka


Zawsze marzyłam o luksferze w domu. No i się zadziało. Te luksfery skrywają sobie naszą kabinę prysznicową z deszczownicą i termostatem, czyli dla każdego coś dobrego. Dla mnie termostat, dla Ojca Gnoma deszczownica. Ja mam lęki i jakoś nie mogę się przełamać. Niby jestem dziecię wody, pływam, nurkuję i (pozostając w nadmorskim klimacie) z lubością wygrzewam gnaty na słońcu. A jednak pod to ustrojstwo nie wejdę, blokada, lęk przed utopieniem, no kaplica po prostu. Ale spokojnie, to nie oznacza, że mam zamiar teraz śmierdzieć. Szarpnęliśmy się też na tradycyjną słuchawkę prysznicową. Luz!

W tle i w mroku nasza pralnio-suszarnia. Ze względów praktycznych dodatkowo dorzuciliśmy do niej po jednym wywietrzniku i kaloryferze. Z tych samych względów pasowałoby ją jakoś zamknąć, ale karta kredytowa jest na nie.

Na dole rodzi się kuchnia. Zabudowa w kształcie literki C, na frontach Ikea. Te dolne to Ekestad. Pewnie wszyscy świetnie je już znacie z zasrywających Was nimi reklam. No cóż, na swoje usprawiedliwienie mogę tylko dodać, że wybrałam je sobie, zanim stały się modne i nadal mi się podobają, choć Ikea robi co może, żeby mnie do nich zniechęcić.



Góra to zwykłe białe matowe fronty. Tyle widzicie teraz. Docelowo dojdzie tam jeszcze parę elementów wykonanych z drewnianego blatu. Ot, takie przełamanie.

To pomiędzy to farba tablicowa. Czytałam, że nadaje się do kuchni, ale szczerze, nadal nie jestem przekonana co do tego, jak sprawdzi się w praktyce.

Tej farby mamy w kuchni jeszcze trochę. Ale to pokażę Wam już przy innej okazji.

A co poza tym? Za tydzień Mały rusza do żłobka. Jestem tym faktem jednocześnie przerażona, podekscytowana i czuję się najgorszą matką na świecie z przynajmniej z dwóch powodów. Z pierwszego, bo wiadomo, zamiast siedzieć w domu i wychowywać, wysyłam w świat. Z drugiego, bo gdzieś tam, o zgrozo, pojawiają się momenty, że naprawdę się cieszę, że to moje kiszenie w domu się skończy. To krótkie przebłyski i wiem, że nie raz jeszcze tego pożałuję i splunę sobie w twarz. Cieszę się, że poniekąd to życie samo mnie do tego powrotu do pracy zmusiło, nie pozostawiając miejsca na wahania.

Żałuję tylko bardzo, że wszystko to zbiegło nam się w czasie: przeprowadzka, żłobek, praca. Nie tak to sobie w głowach ułożyliśmy, miało być po kolei, bez fundowania Gnomisku trzech rewolucji jednocześnie. Ale życie jak zwykle zaśmiało się nam w twarz. Cała nadzieja w tym, że Gnomisko niewiele robi sobie ze zmian. Oby mu tak zostało, a towarzystwo ziomków w jego wieku zrekompensowało brak matczynych cycków przez większą część dnia.

Nie dociera do mnie zupełnie, że niedługo bezpowrotnie zamkniemy jakiś etap. Bardzo ważny etap. Już mi tęskno do tej małej krewety, którą kiedyś był, a jednocześnie rozpiera mnie duma z każdej nowej umiejętności tego dużego chłopca. To se ne vrati, pora iść dalej, choć smuteczki i ciężko na sercu.

Chciałabym jakoś celebrować ten czas, który nam został (co za dramatyzm!), pobyć z nim na 100% procent, ale wiecie co? Znów jesteśmy chorzy. Najpierw na zdrowiu podupadł Ojciec Gnomiska. Chodził, rzęził jak gruźlik i truł nas przez jakieś dwa tygodnie. Sam oczywiście ani na moment nie zwalniając obrotów, ale, jak twierdził, był w szczytowej formie. Tylko mówił jakby mniej. Kiedy jemu poszło na życie, rzęzić zaczęło to mniejsze. No ale Gnomiszcze, jak to Gnomiszcze, zarzęził dwa razy i pobiegł kopać piłkę. Przemutowane przez niego wirusy, bakterie i cały zestaw innych syfów trafiły w końcu do mnie i tu mogły wreszcie pokazać na co je stać. Sieknęły mną o ścianę, zgięły w pół, przeżuły i wypluły. Początkowo myślałam, że niczym Ojciec Dziecka i Feniks z Popiołów, tako i ja podniosę się z tego, otrzepię piórka i wyjdę ze starcia zwycięsko. No jednak nie, mija kolejny dzień, a światełka w tunelu nie widać, im dalej w to brnę, tym ze mną gorzej i znikąd ratunku. Zagryzam czosnek miodem, miód czosnkiem, śmierdzę i rzężę dalej.

Dużo zdrowia mi w Nowym Roku życzcie, jako i ja Wam życzę.