Ja to mam szczęście! Poważnie! Moi mężczyźni są prawdziwymi bohaterami domu. Szafki skręcili, regały zamontowali, potem jeden padł, a drugi dalej na froncie.


A ja siedzę, piję wino i spieszę Wam o tym donieść, co by Was zazdrość zżerała. Cudnie jest być jedyną księżniczką w domu, bez zagrożonej pozycji w postaci dorastającej latorośli płci pięknej. O nie, nie, co to, to nie. Z mojego Gnomiszcza nic królewskiego nie wykiełkuje, co najwyżej będzie cesarzem. Cesarzem bąków i kup.

Ale nie bądźcie na mnie źli, że tak publicznie rzygam tęczą. Wiem, że w naszym kraju, naszej kulturze przyjęło się, że lepiej zalewać internet falą hejtu i malkontenctwa. Więc zanim Was żółć zaleje i postanowicie mnie już więcej nie odwiedzać, pozwólcie, że się jeszcze trochę wytłumaczę. Więc, żeby nie było tak pięknie, na moją obronę powiem Wam, że nie zawsze jest tak różowo. Żyjemy w biegu i trudno nam trafić taki dzień, kiedy da się wyszarpać z niego godzinkę na prace domowe. Taką pełną godzinę, z pracą pełną parą, bez wygłuszania młotków szmatami i ugniatania kartonów w szafie, co by Gnomiska nie obudzić i sąsiadki nie urazić. Nie wiem, co gorsze. I jedno i drugie zwiastuje piekło.


Jest jeszcze jeden problem. Mam tysiąc pomysłów na minutę, wszystkie w asapie. Rąk do realizacji jednak tylko para (mimo szczerych chęci Gnomiszcza), a i ta para ma zwykle pewne zastrzeżenia. Wiecie, jak to jest, kiedy trzeba coś w domu zrobić i zawsze wtedy okazuje się, że te zaczepy nie takie, instrukcje kłamią, a te wszystkie meble to projektowała banda ..... (dopiszcie sobie kogo, bo moje szlachetne paluszki odmawiają wystukania na klawiaturze takich słów). Zawsze coś, zawsze droga przez mękę i trzeba dużo moich kojących słów ("masz rację", "pewnie, powinieneś sobie kupić nowy komplet narzędzi) i zachęt ("kto, jak nie ty?! jesteś najlepszy!"), żeby osiągnąć sukces.

Więc gdy tak patrzę w te umęczone oczy Pana Domu, to po prostu mi go żal. Szkoda i strach coś mu jeszcze zadawać.

Powoli jednak Chatynka rozkwita, a Gnomiszcze wraca do formy. Z tą formą to w ogóle są wzloty i upadki. W jednej chwili przelewa się przez palce, gorąco bucha aż parzy, żeby po chwili, niczym feniks z popiołów, otworzyć oczy, zażądać jedzenia, beknąć, a zaraz potem pójść w tango.

Niniejszym ogłaszam, że się przebranżawiamy. Z Chatynki na domowy szpital. Znudziło nam się już pracowanie i chodzenie do żłobka, więc postanowiliśmy zmienić trochę zakres naszej działalności. Tak na spontanie zupełnie, rano dziecię skacze, biega i dom demoluje, a po drzemce nagle jakby mu ktoś bateryjki odłączył, zjazd totalny, co się zapalenie krtani zowie. Tak żeśmy zostali uziemieni do odwołania.

Nie powiem, stęskniłam się trochę za tym tuleniem, głaskaniem tej główki ślicznej i przytulaniem pućka w pućkę. Mimo wszystko wolałabym ten cały pakiet w trochę ciekawszych okolicznościach, ale jak się nie ma, co się lubi, to i z tym się uporamy. Załadujemy się tym tuleniem na długie miesiące.

Chore dziecię to upierdliwe dziecię, ale co się tu będziemy czarować, mój egzemplarz jest upierdliwy zawsze, niezależnie od poziomu CRP we krwi. Teraz mu się tylko ta upierdliwość zmienia, bardziej do noszenia i tulenia. Bez możliwości oddalenia się. Bice pracują, trzydzieści ton ciałka to nie przelewki.

Nurofen jednak działa cuda, ze spadkiem temperatury w dziecku na powrót włącza się prąd. Nadal charcha, chrypi, posapuje i plami podłogę wydzieliną nosową. Ale wbrew wszelkim prawom, choć wszystko wskazywałoby, że to on powinien paść pierwszy, jest w stanie zamęczyć wszystkich wokół. Biega, czaruje gości, dokręca śrubki, wierci dziury i rusza na szoping. Jest królem zabaw wszelakich. I strach się zagapić choć na chwilę, bo miśkowy pociąg może ci uciec sprzed nosa.

Myjcie rączki i noście czapki, bo syfy straszne w powietrzu, a od chorego dziecka gorszy może być tylko chory facet. Nawet nie chcę sobie wyobrażać combo. 

Są takie momenty, kiedy Gnomiszcze za długo śpi. Wiem, co sobie myślicie, żem głupia. Wszak mądrość ludowa głosi, że najlepsze dziecko, to śpiące dziecko i ja się pod tym absolutnie podpisuję. Ale nie wtedy, kiedy obok mnie spokojnie (niczego nie przeczuwając) spoczywa karta kredytowa, a przede mną na ekranie komputera H&M Home. I inni. A w głowie przekonanie, że coś mi się przecież należy. Mój mózg nad wyraz często takie skromne "coś", interpretuje jako "wszystko", a to zwykle zwiastuje kłopoty.

Pokazywałam Wam ostatnio inspiracje, zebranie tego w jednym miejscu pomogło mi uporządkować to sobie wszystko we łbie i przełożyć na konkretny plan, którego realizację właśnie rozpoczynam. Nie bez przeszkód, opór materii najsilniejszy w postaci Pana Domu. Daje mi kredyt zaufania (i wydziela gotówkę), ale widzę, że cierpi. Chciałabym go jakoś przekonać do mojej wizji, ale mam wrażenie, że chłopy myślą inaczej. Oni w ogóle jacyś inni są. Realizuję więc sobie tę wizję powolutku, krok po kroku, urabiam go pomału, bez terapii szokowej. Negocjujemy, coś udaje mi się ugrać, kosztem czegoś, z czego rezygnuję. Ale mimo wszystko do przodu. Z wielką nadzieją, że efekt końcowy jego (i mnie) nie rozczaruje. Widzicie jaka odpowiedzialność na mnie ciąży? Wesprzyjcie nas dobrym słowem!

Za mną pierwszy (i drugi i trzeci...) internetowy szoping i wyprawa do Ikei, mekki każdej skredytowanej rodziny z kluczami do własnego M. Dzień wolny w pracy, dzień wolny od żłobka, taki nasz dzień dziecka. Było grubo! Wszak Gnomiszcze najlepiej bawi się w centrach handlowych. Niedaleko pada jabłko od jabłoni. A Ikea to już w ogóle taki wybieg dla dzieciarni i miejsce stracenia rodziców. Zakupy robimy z regularnymi postojami we wszystkich punktach zabawy (czyli tych zasadzkach, które tam czyhają na dorosłych). Dopóki nie miałam dziecka, nie zdawałam sobie nawet sprawy, ile kunsztu i wyrachowania włożono w zaprojektowanie tej przestrzeni. Czasem uda mi się Gnomiska zagadać, zainteresować czymś innym i szybko przemknąć obok jakiegoś punktu zainteresowania. Ale to są rzadkie chwile tryumfu. Gnomiszcze nie w ciemię bite, zna już ten sklep na pamięć, wie, kiedy trzeba być czujnym, żeby broń boże coś mu nie umknęło. Czasem uda nam się ominąć jedno, czy dwa takie punkty, ale finalnie to i tak ja jestem przegrana, a wizyta w Ikei ciągnie nam się w nieskończoność. Gnomiszcze się zawiesza, a ja mam wtedy zdecydowanie za dużo czasu, żeby usiąść i rozważyć, zdecydować, że jednak TAK, biorę, proszę zapakować. Razem z tamtym, a najlepiej wszystko, co się będziemy rozdrabniać, pieniędzy i tak już na to wszystko nie starczy, a w takiej sytuacji co za różnica, czy nie ma się dwustu złotych, czy dwóch tysięcy.

Moje podejście do urządzanie wnętrza powoli ewoluuje. Jeszcze do niedawna (i w sumie trochę nadal z tym walczę) uważałam, że w pierwszej kolejności trzeba kupować rzeczy najważniejsze, te takie główne meble, bez których żaden dom się nie obejdzie. Teraz wiem, że po pierwsze, nie ma takich mebli, bez których nie da się żyć. Żyć można w każdych warunkach i nie myślę tu tylko o takim smętnym wegetowaniu w pustostanie. Po prostu nie ma uniwersalnego zestawu mebli obowiązkowych, każdy ma coś innego, co potrzebne mu jest do szczęścia i nie zawsze musi to być stół, czy kanapa. Są różne strategie radzenia sobie na swoim.

Powoli oddalam się więc od myślenia, że muszę mieć regał, czy to, czy tamto. Nie czekam z zakupami aż zbiorę odpowiednią ilość kasy, żeby zakupić sobie komplet mebli wypoczynkowych do salonu, wszystkie z jednego kompletu, na miarę, jak spod igły.

Nie czekam, poluję na okazję, na to, co nagle skradnie mi serce. W poprzednim mieszkaniu żal mi było kasy na durnostojki, dywany, mydelniczki, bo przecież najpierw regał, najpierw szafka pod telewizor, coś. No i było ładnie. Wszystko dopasowane, tip top, ale trochę jakby wiało chłodem.

Druga sprawa to "harmonia". Kiedyś miałam na tym punkcie hopla, bałam się łączyć różne faktury i wzory. Teraz dojrzewam do eksperymentów. Zaszalałbym troszkę. Nie, że tak zupełnie spontanicznie. Przejrzałam i codziennie przeglądam mnóstwo inspiracji i taki kontrolowany bajzel bardzo mi się podoba.

Chcę żeby moje wnętrze żyło i żebyśmy my żyli w nim. Nie chcę jednolitej zabudowy, chcę mieć różne elementy, które swobodnie będą się ze sobą łączyć. I nie będę czekać, aż Bozia na tyle sypnie mi groszem, żebym mogła kupić sobie porządny regał. Poczekam krócej, do pierwszej pensji, i pobiegnę po zasłonę prysznicową, która od jakiegoś czasu śni mi się po nocach. Lub, zważywszy na moje ostatnie braki w śnie, raczej spać mi po nocach nie daje.

Tylko nie wiem - 1 czy 2?

Taki jest plan.

Zasypałam już kuchnię (wspólnie z cudownymi gośćmi) durnostojkami, które naprawdę tworzą to wnętrze i zbieram sobie, kroczek po kroczku, inspiracje na salon.

Dywan

Zawsze hejtowałam ideę dywanów (poza tymi łazienkowymi rzecz jasna! ślady mokrych stóp na podłodze niezmiennie napawają mnie przerażeniem, brrrr), ale im jestem starsza, tym bardziej mi się jakiś marzy. Ojciec Gnomiska zapiera się co prawda, że żaden dywan progu naszego domu nigdy nie przekroczy, ale to samo mówił o obrusach. Czyli swoje się nasłucham, ale i tak wyjdzie na moje. A jeszcze kiedyś mi za to podziękuję!

Okrutnie mnie ostatnio wzięło na paski. Zresztą sami zobaczcie:

Ale nie tylko paski, choć nadal w pobliżu:

Swoją drogą moje dywanowe plany wykraczają daleko poza salon...

Regał 

Oboje z Ojcem Gnomiszcza uwielbiamy czytać i nie wyobrażamy sobie domu bez książek. Nie podobają mi się jednak ciężkie, przytłaczające meble. Podoba mi się za to to:

Źródło: Meble Hugle

Źródło: Vox (bicz plis, bez tej zastawy rodowej)

Źródło: znowu Vox

Źródło: ciocia Ikea

Zdjęcie za: klik!

 

Źródła: 1, 2, 3, 4

 

Źródła: 1, 2, 3

I gąsiory. Kasia z Piątego Pokoju ma na nie super patent.

Decomania

Ale wiecie, żyję z Gnomem, a dziecko i szkło to nie jest dream team.

Mam za to w planach zasypać którąś ze ścian obrazkami. Na odpowiedniej wysokości, zgodnie z zasadami BHP. O tak ma być:

W ogóle podoba mi się, jak na ścianach coś się dzieje. Kręcą mnie też półki.

Źródło: mój druh h&m

Take me home (oh, tejkłabym, tylko ta cena...)

Ale też takie bardziej klasyki:

Lata 60-te

GlamStore

I wariacje na temat stolika kawowego:

Znów Ikea